Σήμερα γιορτάζουμε. Το ξεσηκωμό του 1821 γιορτάζουμε. Είναι μια μέρα ξεχωριστή για τους Έλληνες η 25η Μαρτίου, και δεν θα κολλήσουμε αν η επανάσταση ξεκίνησε εκείνη την ημέρα ή κάποια ενωρίτερα. Τα μεγάλα, τα εμβληματικά γεγονότα έχουν ανάγκη και μια σκηνοθεσία. Ένα παραμύθι. Να, γιατί βάλανε το έργο του Ευαγγελισμού.
Να νοιώθουμε υπερηφάνεια για το 1821 οι Έλληνες είναι κομμάτι βαρύ. Το καταλαβαίνει ο καθένας ότι μοιάζει ολίγον τι γραφικό να φουσκώνει κανείς από συγκίνηση εθνική, να δείχνει ότι τον βάρεσε πατριωτικό ρίγος, όταν δεν ξέρει, ούτε και ενδιαφέρθηκε να ενημερωθεί τι ακριβώς συνέβη στον ίδιο τον τόπο του πριν δυο αιώνες. Να είναι ξένος στην πραγματικότητα με τη δεκαετία 1820-30 και να παριστάνει τον… περήφανο.
Να νοιώσουμε μια ικανοποίηση, ας αρκεστούμε σ’ αυτό, για το 1821 που μας τιμάει όλους. Κάτι κάναμε, κάποιοι Έλληνες το διέπραξαν το 1821, αυτό που επιχείρησαν, έστω κι αν δεν το κατάφεραν, τελικά. Και πως είναι δυνατόν να ολοκλήρωναν τη δουλειά, με το οριστικό διώξιμο του Οθωμανού, όταν τότε δεν υπήρχε τίποτα οργανωμένο σ’ αυτό που αποκαλείται Ελλάδα. Όπλα δεν υπήρχαν, φράγκα δεν υπήρχαν, στρατός δεν υπήρχε. Τη σφραγίδα την έβαλαν οι ξένοι. Οι μεγάλες δυνάμεις. Η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία έδωσαν την τελική κλωτσά στην αυτοκρατορία των γειτόνων.
Ο πλανήτης με το επίσημο προσωπείο του σήμερα τιμάει το ελληνικό 1821. Μεγάλη μέρα για την Ελλάδα μας. Οι περισσότερες χώρες, σε επίπεδο διπλωματικό βέβαια, συμμετέχουν έτσι κι αλλοιώς στην εθνική μας γιορτή. Χωρίς να γνωρίζουν τις ψυχές και τις καρδιές των Κολοκοτρώνηδων και Καραϊσκάκηδων. Μα, κι’ αυτοί οι αποφασισμένοι λεβεντάνθρωποι, οι Μιαούληδες και Κανάρηδες, Ανδρούτσοι και Νικηταράδες δεν τα έβαλαν με το θηρίο για να φωταγωγήσουν σήμερα επίσημα κτήρια τα ξένα κράτη.
Διαβαστε ακομα: