Πασάρεις στη ζούλα το πακετάκι στον τελώνη και καθάρισες. Αντί για 500 τόπια ύφασμα πληρώνεις σα να έκανες 50 εισαγωγή.. Απ’ εκεί βγήκε το Τελώνιον, το πονηρό πνεύμα. Το δαιμόνιον.
Άλλη κουφάλα ο Φαρισαίος, ο δήθεν νομοταγής, ευσεβής, ευλαβής. Δεν εκπροσωπούσαν την κατεστημένη εβραϊκή θρησκεία οι Φαρισαίοι, ανήκαν σε αίρεση και μπαλαμούτι το έπαιζαν ηθικοί. Ξεχώριζαν, όμως, γιατί μελετούσαν τις γραφές και με τους γεροντότερους ερμήνευαν σούπερ σχολαστικά τα ιερά βιβλία.
Στο Κατά Λουκάν ευαγγέλιο φέρεται ο Ιησούς να σπηκάρει την εξής παραβολή: Ένας Φαρισαίος κι ένας Τελώνης εισέρχονται στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος, από τέτοια θέση για να τον βλέπουν όλοι, άρχισε το παραμύθι. “Σ’ ευχαριστώ, θεέ μου…, εγώ δεν μοιάζω με κάποιους άλλους, σαν τον Τελώνη, τον άδικο, τον μοιχό, τον απατεώνα… ”.
Ο Τελώνης, γεννημένο λαμόγιο, δεν υποκρινόταν τον αθώο και γι’ αυτό ζητούσε συγχώρεση. “Θεούλη μου, λυπήσου με… ”. Και είπε ο Ιησούς ότι με τον Θεό ήταν πιο συμφιλιωμένος ο παγαπόντης Τελώνης.
Διαβαστε ακομα: