Είναι ποιητής. Δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο είναι και γράφει ποίηση. Πιστεύει στην οικουμενικότητα και τη δύναμη της ποίησης. Και έχει γνωρίσει επιτυχία και αναγνωρισιμότητα με τα ποιήματα του σ’ όλο τον κόσμο. Το όνομα του Φράνκο Αρμίνιο.
Πριν από ένα χρόνο ο Ιταλός ποιητής, που δεν φεύγει από τον τόπο του, μια μικρή επαρχιακή πόλη, δημοσιοποίησε το τηλέφωνο του στα social media: ”Επικοινωνήστε μαζί μου, μην το βάζετε με την πανδημία και τα περιοριστικά μέτρα”.
”Δεν ξέρω πότε κι αν τελικά θα ξαναδώ τους γονείς μου, κάθε μέρα τους σκέπτομαι, μου λείπουν, θέλω τόσο πολύ να τους αγκαλιάσω…”. Αυτό μέσα με δάκρυα από φοιτήτρια που σπουδάζει μακριά από το σπίτι της.
”Ζηλεύω τα πουλιά που περιπλανούνται ελεύθερα και κελαηδούν υπέροχα… ”. Αυτό από έναν μελισσοκόμο.
”Κάθε πρωί με ξυπνάνε τα ελικόπτερα που μεταφέρουν ασθενείς με κορονοϊό στο νοσοκομείο… ”. Αυτό από μια νεαρή κοπέλλα.
Άγνωστοι τηλεφωνούν στον ποιητή και ο καθένας του λέει το δικό του καημό, τη δική του προσέγγιση στη νέα τάξη πραγμάτων που επέβαλε ένα μικρόβιο.
Χρόνια πολλά στον Franco Arminio, για τα γενέθλια του. Γεννήθηκε το 1960, σα σήμερα 19 Φεβρουαρίου. Στη φώτο, καθιστός στα σκαλοπάτια διαβάζει –τι άλλο – στίχους σε γνωστούς και άγνωστους θαυμαστές του.
Διαβαστε ακομα: