Το είπε ο σπουδαίος Κώστας Γεωργουσόπουλος. Κριτικός τυπικά, δημοσιογράφος, αλλά άνθρωπος του θεάτρου μοναδικός σε αξία και προσφορά. Ό,τι λέει, όποτε καλείται να μιλήσει, και ό,τι γράφει είναι για προσκύνημα. Καλό, πολύ καλό θα ήταν να υπήρχε κι ένας ακόμα σαν τον Γεωργουσόπουλο.

Κάπου, μέσα στις αράδες του, στο τελευταίο του κείμενο ο Γεωργουσόπουλος στα Νέα, γκρατζουνάει και το θέμα των ημερών. Της σεξουαλικής παρενόχλησης ηθοποιών σε ηθοποιούς. Και τι γράφει;

”Το θέατρο υπηρετείται από υπεύθυνους εργάτες μιας ευαίσθητης τέχνης αλλά σε δύσκολες εργασιακές συνθήκες. Σε ποιο επάγγελμα ζητάς δουλειά δυο φορές το χρόνο επί 30 χρόνια;”.

Αυτό τα λέει όλα. Ο επαγγελματίας ηθοποιός, δηλαδή, αυτός που ζει από το θέατρο μόνο, σε κάποιες περιπτώσεις έχει να διαλέξει για να μη μείνει στην ανεργία. Ή να ενδώσει σ’ αυτόν που θέλει να τον εκμεταλλευτεί ή να κρατήσει την ηθική του και να μείνει ρέστος για κάποιους μήνες, ίσως και να ξεχαστεί από το χώρο.

Προσθέτει και τούτο ο Κώστας Γεωργουσόπουλος: ”Δυστυχώς κάποιοι χρησιμοποιούν ως μέσο την αναγνωρισιμότητα τους, τη δημοφιλία τους, ακόμα και τη γοητεία τους και το κύρος της τέχνης τους. Βιασμοί λεκτικοί, ηθικοί, σωματικοί, κοινωνικοί, εργασιακοί είναι αρχαιόθεν εγγεγραμμένοι στο θεατρικό DNA”.