Αφήνουμε στην άκρη τους αθεϊστές, αυτούς που αρνούνται την ύπαρξη του Θεού. Κάποιους κουλτουριάρηδες, τέλος πάντων όλους τους διανοούμενους κι όχι, οι οποίοι ψάχνονται με την ύπαρξη και την ανυπαρξία του μεγαλοδύναμου.
Μόνον μια κουβέντα, που βέβαια δεν είναι αρκετή. Δεν έχει λογική η συμπεριφορά του ανθρώπου – χωρίς ο ίδιος πρώτα να ενδιαφέρεται για την τελείωση του, την πνευματική του αφύπνιση έστω- να ασχολείται με τον Θεό. Με μέγεθος άγνωστο, αόρατο, άπιαστο, απλησίαστο, πέρα από τα μέτρα του. Και να έχει την απαίτηση να είναι… συνομιλητής μιας ουράνιας ύπαρξης η οποία δημιούργησε τη φύση, το σύμπαν, τα σύμπαντα.
Υπάρχει Θεός; Σίγουρα, σύμφωνα με τους πιστούς. Υπάρχει Χριστός; Σίγουρο κι αυτό. Υπάρχουν άγιοι; Υπάρχουν κι αυτοί, ένα κάρο, μάλιστα. Ρωτάω. Ποιος απ’ όλους αυτούς, από τον Θεό μέχρι τον τελευταίο οσιομάρτυρα, έσκυψε στο αυτί των πιστών και τους συμβούλεψε να έχουν συμπεριφορά ίδια με χούλιγκαν των γηπέδων; Κανείς- είμαι σίγουρος.
Πως, λοιπόν, δικαιολογείται στο όνομα της πίστης, μάλιστα και οι θεούσες, δηλαδή οι φανατίλες της θρησκείας, να βγάζουν τη μαύρη τους ψυχή, υστερικά, βίαια, επιθετικά.
Είναι, λένε, θρησκεία της αγάπης ο χριστιανισμός. Άλλο παραμύθι. Λες και βγήκε ποτέ στην πιάτσα θρησκεία που έκανε πρωταθλητισμό και αυτοπροσδιορίστηκε το δόγμα του μίσους, της κακίας, της τιμωρίας, της εκδίκησης. Ούτε μία.
Επανέρχομαι στη σέντρα της κουβέντας. Πιστοί από τη μια και από την άλλη κακοί. Με μαύρη ψυχή. Τι σημαίνει αυτό; Ότι είναι μαϊμού πιστοί ή ο χριστιανισμός και η κάθε θρησκεία, αφού όλες διδάσκουν το καλό, στερείται δύναμης να επηρεάσει αληθινά την κακή ψυχή του ”πιστού”.
Τελικά, ο πιστός της θρησκείας, της κάθε θρησκευτικής λατρείας, μοιάζει με τον οπαδό ποδοσφαιρικής ομάδας. Δεν έχει καμία σχέση ουσίας μ’ αυτό που θαρρεί πως πιστεύει.
Διαβαστε ακομα: