Αυτός που πιστεύει είναι καλός άνθρωπος. Έτσι πάει. Σ’ όποιον θεό να πιστεύει, αρκεί να είναι… χρεωμένος σε κάποιο αναγνωρισμένο και νόμιμο δόγμα. Απεναντίας, δεν είναι καλός άνθρωπος εκείνος που δεν πιστεύει. Που κυκλοφορεί έξω από κάθε μαντρί θρησκευτικής πίστης. Κάτι βρωμάει σ’ αυτόν. Κάτι κρύβει, ποιος ξέρει τι. Σίγουρα είναι άτομο ύποπτο.
Ακόμα και σήμερα ισχύει αυτό. Η πεποίθηση ότι είναι… κανονικός άνθρωπος ο πιστός. Και ξου και μακριά εκείνος που δεν πιστεύει. Απλά σήμερα δεν θεωρείται ποινικό αδίκημα η απουσία πίστης θρησκευτικής. Όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα.
Είπαμε. Ο πιστός αν δεν είναι καλός άνθρωπος, τουλάχιστον δεν θεωρείται επικίνδυνος! Από την άλλη, λειτουργεί ο φόβος πως ο άπιστος στους θεούς είναι ικανός για όλα. Έτσι πάει. Αυτός που γράφει στις κάλτσες του τους Θεούς είναι ικανός να κάνει το ίδιο και για την κοσμική εξουσία, την κυβέρνηση, αλλά και την κοινωνία, τους συνανθρώπους του.