Ο Χριστός δεν ήταν κορόιδο. Σε καμιά περίπτωση. Ανέλαβε μία ζόρικη αποστολή από τον πατέρα του, αλλά ήξερε πολύ καλά με ποιον θα νταραβεριστεί, τι σόι κουμάσι είναι ο άνθρωπος. Ούτε, λοιπόν, αφελής ήταν ο Ναζωραίος, ούτε γραφικός. Είπε αυτά που είπε, έκανε αυτά που έκανε γνωρίζοντας σε ποιον απευθυνόταν. Ότι από το καλούπι του το δίποδο είναι πλάσμα αδιόρθωτο.
Γι αυτό δεν είναι δίκαιο να πεις ότι έχασε ο Χριστός, επειδή πέρασε και δεν ακούμπησε. Επί της ουσίας, δηλαδή, η διδασκαλία του δεν άλλαξε τον άνθρωπο. Σε τίποτα. Άλλο ότι αυτή η χαμούρα, αυτή η καριολία παριστάνει πως ”πιστεύει”, πως ”σέβεται” τον Κύριο και γι’ αυτό κάθε χρόνο τον γεννάει. Κάθε χρόνο κάνει παιχνίδι με τα Χριστούγεννα. Μέχρι εκεί, όμως. Ποτέ ο άνθρωπος δεν προχώρησε στους αιώνες έστω μόνο ένα βηματάκι πιο κοντά στον χριστιανισμό, όπως τον θέλουν οι ουράνιοι πατέρες.
Γιατί, όμως; Ο άνθρωπος, το βαράτε με κι ας κλαίω… τέλειον ον της δημιουργίας δεν έχει αποφασίσει μέχρι σήμερα, και δεν πρόκειται να αποφασίσει ποτέ να δαμάσει τις φυσικές του ορμές. Ψιλοβολεύεται, πάντα στα λόγια, με τα παραμύθια της Χαλιμάς, αυτά περί ειρήνης, ισότητας, αλληλεγγύης, αγάπης κι άλλα τέτοια κουφά. Επειδή τον συμφέρουν οι… άλλοι να είναι ακίνδυνοι, δηλαδή καλοί χριστιανοί.
Στην πραγματικότητα, στην πράξη ο άνθρωπος αρνείται τον Χριστό, τον Θεό της αγάπης. Τον αντιμετωπίζει λες έχει να κάνει με ρομποτάκι, γι’ αυτό τον προγραμματίζει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες να ξαναγεννηθεί μια φορά ακόμα. Που σημαίνει ότι ο πιστός παίζει, κάνει παιχνίδι με τον Χριστό. Δεν τον περιμένει να τον ξαναγεννήσει για να γίνει – έστω μια στάλα – καλύτερος.
Διαβαστε ακομα: