Ελάχιστο τένις έχω παίξει – άθλιο, και προ αμνημονεύτων χρόνων, Τώρα όμως παίζω κάθε μέρα. Όχι, δεν ζήλεψα την δόξα του Τσιτσιπά.
Άλλωστε η έκφραση «παίζω» είναι λανθασμένη. Το σωστό θα ήταν: «με παίζουν». Είμαι το μπαλάκι!
Από ό,τι έχω δει στα σοβαρά ματς, τα μπαλάκια τα αλλάζουν κάθε τόσο. Εμένα, δεν με αλλάζει κανείς.
Το ματς παίζεται συνεχώς και αδιαλείπτως. Μέρα και νύχτα. Οι δύο παίκτες είναι εμμονικοί και ακούραστοι. Από την μία μεριά ο Covid-19 με φοβερό backhand. Από την άλλη ο Ερντογκάν που διαπρέπει στο forehand. Κι εγώ στη μέση. Πάω κι έρχομαι συνεχώς…
Σε αυτό το ματς δεν κερδίζει κανείς. Δεν υπάρχει διαιτητής ούτε βαθμολογία. Games, sets, breaks, τίποτα. Παίζουν συνέχεια και χωρίς όριο. Κι εγώ πονάω, γιατί με χτυπάνε αλύπητα.
Χράτς! Απέτυχε το εμβόλιο της Οξφόρδης!
Χρούτς! Γεωτρήσεις κοντά στο Καστελόριζο!
Και δεν μπορώ πια ούτε να σκεφθώ τη ζωή μου, το μέλλον μου, τις προοπτικές μου. Γιατί όποιος κι αν νικήσει τελικά – ο χαμένος θα είμαι εγώ.
Θα ήθελα πολύ να χάσουν και οι δύο – αλλά στο τένις δεν γίνεται αυτό. Και στη ζωή πολύ σπάνια.
Χρατς! Ο Χάρτης της Γαλάζιας Πατρίδας!
Χρουτς! Η Ρεμντεσιβίρη δεν βοηθάει στην θεραπεία!
Τι προοπτικές έχω; Λέω να κάνω «αυτό» και μετά ανατριχιάζω – κι αν πάθω την κακή λοίμωξη και βρεθώ διασωληνωμένος;
Λέω: μήπως το «άλλο»; Και αν τελικά ορμήξει ο Τούρκος και γίνει πόλεμος; Κι εν τω μεταξύ εισπράττω τα χτυπήματα. Φαπ από εδώ: 550 κρούσματα! Lock down. Φαπ από κει: το Oruc Reis μπήκε πάλι στα χωρικά μας ύδατα!
Όλη μου η ζωή χτυπήματα και τρομάρα.
Οι θεατές παρακολουθούν το ματς ασύσπαστοι. Οι Ευρωπαίοι με λυπούνται αλλά δεν επεμβαίνουν. (Ο καθένας έχει τους λόγους του) . Μόνος του ο Μακρόν, τι να κάνει;
Ο Πορτοκαλής Παράφρων ούτε ξέρει ότι υπάρχω…
Είμαι ο απλός Έλληνας πολίτης – μπαλάκι του τένις ανάμεσα σε δύο παίκτες που εποφθαλμιούν κάτι δικό μου: ο Ένας το χώμα μου, ο Άλλος το πτώμα μου. Έχω ζαλιστεί από την πίεση των κακών δύο. Και η μέρα μου και η νύχτα μου έχουν γεμίσει εφιάλτες.
Πού είναι ένας Τσιτσιπάς να με σώσει.