Το ”ΟΧΙ” στην Ιταλία σήμαινε πόλεμο. Ότι η Ελλάδα θα έμπαινε στον πόλεμο. Και από την πρώτη στιγμή ανέβηκε στον ουρανό το πατριωτικό συναίσθημα. Όλοι έγιναν ένα. Εθνική ομοψυχία. Πολιτικές διαφορές, κομματικές αντιπαλότητες πήγαν περίπατο. Ακούγεται απίστευτο, αλλά το λένε σήμερα άνθρωποι που έζησαν στο πετσί τους τις πρώτες ώρες, τις πρώτες μέρες μετά το ”ΟΧΙ” της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Άνθρωποι που δεν τους κάλεσε η πατρίδα καβάλαγαν το τραίνο με ένα μπογαλάκι να πάνε στο αλβανικό μέτωπο. Και πιτσιρικάδες, ανήλικα αγόρια, κρυφά από τους δικούς τους. Λειτουργούσε μια αδελφική ενότητα, μια εθνική ανάταση. Και μια σιγουριά για τη νίκη. Γιατί;
Επειδή το δίκαιο ήταν με το μέρος μας. Και επειδή θα έβαζε χέρι η Παναγία.
Αυτά ακούγονται περίεργα σήμερα. Έτσι είναι, όμως. Έτσι σκεφτόντουσαν οι Έλληνες το 1940, διόμισυ μήνες μετά τη βύθιση του αντιτορπιλικού ”Έλλη” στην Τήνο, από ιταλικό υποβρύχιο. Δεκαπενταύγουστο.
Είπαμε ”ΟΧΙ” στην Ιταλία του Μουσολίνι και οι Έλληνες πανηγύριζαν στους δρόμους. Φοβερό. Οι Έλληνες δεν είχαν κανένα φόβο για τον πόλεμο. Η πατριωτική έξαρση.
Διαβαστε ακομα: