Λευκός Πύργος. Γιατί να τον είπαν έτσι, όταν μάλλον δεν υπήρξε ποτέ λευκός. Και ποιοι τον είπαν ”Λευκό”, οι βυζαντινοί, οι οθωμανοί, οι Έλληνες; Το σημερινό κτίσμα, ύψους 33,70 μέτρα και 70 περίμετρο, με έξι ορόφους, λειτουργεί ως μουσείο σήμερα και έχει θέα την παραλία της Θεσσαλονίκης. Είχε σηκωθεί βέβαια για οχυρωματικό έργο, επί τουρκοκρατίας χρησιμοποιήθηκε για στρατώνας των γενίτσαρων κι αργότερα έγινε φυλακή για τους κακούς ανθρώπους.

Μαύρη νύχτα, σκοτάδι δυνατό για μεγάλες δουλειές. Με σβηστά και τα φώτα πορείας, ο γίγαντας Νικόλαος Βότσης, Υδραίος υποπλοίαρχος, κυβερνήτης του τορπιλοβόλου Νο 11, περνάει τα ρηχά του Αξιού ποταμού και πιάνει αθόρυβα το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Αυτοκτονική ναυτική ενέργεια. Το λιμάνι έχει νάρκες και το ‘χουν στο σημάδι τα τούρκικα κανόνια. 

Ο Βότσης από το σόι των Κουντουγιωρτηδων είναι αποφασισμένος στο στόχο του. Να βυθίσει το εχθρικό θωρηκτό ”Φετίχ Μπουλέν”. Και τα κατάφερε με τη ρίψη τριών τορπίλων. Μέγιστη επιτυχία. Αξιομνημόνευτη. Ε, στην Ελλάδα, δεν την παίζουν, δεν χρειάζονται τη μνήμη τούτης της στρατιωτικής νίκης, που συνέβη το 1912, σα σήμερα 18 Οκτωβρίου.

Μετά από 12 μέρες απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη. Λέγεται, ότι ως λάφυρο των βαλκανικών πολέμων, το κατάρτι του βυθισμένου θωρηκτού, που ήταν η ναυαρχίδα του τουρκικού στόλου, έγινε ο ιστός της Ελληνικής Σημαίας στην κορυφή του Λευκού Πύργου. Και, μάλιστα, χρησιμοποιήθηκε ως κεραία από το ναυτικό μας. Τίποτα σχετικό δεν αναφέρεται επίσημα.

Το τορπιλοβόλο παπόρι που βύθισε του τούρκικο θωρηκτό έγινε… υδροφόρα. Κουβαλούσε νερό από τον Πόρο. Εγκαταλείφτηκε, σκούριασε και πουλήθηκε για παλιοσίδερα.

Ο συγγραφέας ΄και ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς (1882-1966) που έγραψε βιβλίο για τους πολέμους 1911-1912, όποτε συναντούσε τον σεμνό Νικόλαο Βότση (1877-1931) του έλεγε: ”Είσαι ο νέος Πιπίνος ( ο κοντοπατριώτης του, επίσης Υδραίος, πυρπολητής). Η απάντηση του ηρωϊκού ναύαρχου:

 

Η ΡΑΧΟΚΟΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ