Νόμπελ Λογοτεχνίας 2020 στην Αμερικανίδα Louise Gluck (φώτο, με τον Ομπάμα). Η γεννηθείσα το 1943 στη Νέα Υόρκη Λουίζ Γκλούκ στη ”σκοτεινή” και ”βασανιστική” ποίηση της, χωρίς να ξεφεύγει από το μέτρο, βγάζει ευαισθησία στην προσφιλή της θεματική. Τη μοναξιά, τις οικογενειακές σχέσεις, το χωρισμό, το θάνατο. Συχνά καταφεύγει στο μύθο της Δήμητρας και της Περσεφόνης. Το 1992 για ποιητική της συλλογή της απονεμήθηκε το Βραβείο Πούλιτζερ. Ζει στο Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Γέηλ.
Να, ένα δείγμα της ποιητικής της παραγωγής:
Πρώτη Ανάμνηση
Καιρό πριν, είχα πληγωθεί.
Ζούσα για να μ’ εκδικηθώ ενάντια στον πατέρα μου,
όχι γι’ αυτό που ήταν
– γι’ αυτό που ήμουνα εγώ:
απ’ το ξεκίνημα, στα παιδικά μου χρόνια,
νόμιζα πως πόνος σήμαινε ότι δεν είχ’ αγαπηθεί.
Σήμαινε ότ’ είχα αγαπήσει.
ΚΑΙ ΕΝΑ ακόμα, σε μετάφραση Σοφίας Γιοβάνογλου:
Η Κόκκινη Παπαρούνα
Το τέλειο δεν είναι να έχεις μυαλό. Αισθήματα:
ω, τέτοια έχω∙ αυτά με κυβερνούν.
Έχω έναν κύριο στον ουρανό τον λένε ήλιο,
κι ανοίγοντας γιʼ αυτόν,
του δείχνω της καρδιάς μου τη φωτιά,
φωτιά σαν τη δική του παρουσία.
Τι άλλο θα μπορούσε
μια τέτοια δόξα να ʼναι παρά μια καρδιά;
Ω, αδελφοί και αδελφές μου,
πριν γίνετε άνθρωποι,
παλιά, υπήρξατε ποτέ σας, σαν εμένα;
Αφήσατε ποτέ τον εαυτό σας
νʼ ανοίξει έστω μια φορά
και ας μην άνοιγε ξανά ποτέ του;
Γιατί, για να ʼμαι ειλικρινής, μιλάω τώρα σαν κι εσάς.
Διαβαστε ακομα: