Πέφτω στα ”Παράσιτα”, την καλύτερη ταινία του 2019, τη βραβευμένη με Όσκαρ από τη βιομηχανία του σινεμά. Ήταν δύσκολο να την παρακολουθήσω μέχρι το τέλος. Γιατί; Εδώ είμαστε.
Δεν μ’ ενοχλεί ο κακός του έργου να είναι ο πλούσιος. Το θεωρούμε νορμάλ ο έχων φράγκα, κότερο, εργοστάσια, εξουσία να είναι καθήκι, κάθαρμα. Τέλος πάντων, δεν εκπλήσσει η παλιανθρωπιά και η ανωμαλία του έχοντος. Εκείνου που ζει στην πολυτέλεια, που άλλοι τον έχουν ανάγκη, αυτός γράφει κόσμο στις κάλτσες του.
Αυτό που σε ανακατώνει είναι ο φτωχός, ο φουκαράς, να είναι παλιοχαρακτήρας. Να μην αναγνωρίζει το καλό που του κάνεις, να σκέπτεται μόνο πως να στη φέρει. Να ζει παρασιτικά, σε βάρος του άλλου.
Παράσιτο. Το λέει η λέξη, η προικισμένη με μεγαλείο γλώσσα μας. Σύνθετη λέξη, Παρά και Σίτος. Παράσιτο είναι αυτός που σιτίζεται, που τρέφεται παρά, δηλαδή κοντά σ’ άλλον.
Στην νοτιοκορεάτικη ταινία, που θριάμβευσε στα Όσκαρ 2020, μια τετραμελής οικογένεια, μπαμπάς, μάνα, γιος και κόρη (φώτο), είναι οι βδέλες σε ζευγάρι της ανώτερης οικονομικής τάξης. Άνδρας και γυναίκα, άτομα ανυποψίαστα ότι προσέλαβαν στη δούλεψη τους, μέσα στο σπίτι τους τέσσερα τσιμπούρια ελεεινά και παρασιτοκτόνα. Εξοργιστικό. Τέσσερις ψείρες, οι οποίες αντί να αισθάνονται ευγνωμοσύνη για το αφεντικό τους, να κατεβαίνουν από τις τρίχες της κεφαλής του και να χώνονται μέσα στα αυτιά και τα ρουθούνια του αγαθού πλούσιου.
Διαβάστε ακόμα: