Ξεσηκώθηκε το σύμπαν στην Αμερική επειδή ένας ηλίθιος λευκός μπάτσος προκάλεσε τον άδικο θάνατο νέγρου πολίτη. Τρεις μέρες οργίασαν οι… αντιρατσιστές και μη, και όσοι άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλώσουν με βία τα απωθημένα τους ενάντια στην αστυνομία, το κράτος και την κάθε έννοια εξουσίας. Αυτό είναι, μην το ψάχνεις.
Δεν είναι ο πόνος για τον τζάμπα θάνατο ενός παλληκαριού. Δεν έχει λογική η συμπεριφορά του όχλου να μπουκάρει σε αστυνομικά τμήματα, να βάζει φωτιές, να κάνει καταστροφές για την εγκληματική συμπεριφορά ενός πολιτσμάνου. Δηλαδή, τι; Ένας γιατρός έσωσε τη ζωή αρρώστου, άντε όλοι να ορμήσουμε στα νοσοκομεία και να φιλάμε σταυρωτά όλους τους γιατρούς;
Πάντα ένας γιατρός θα πέσει στην απροσεξία που θα στοιχίσει τη ζωή ασθενούς. Ένας δικαστής θα στείλει αβασάνιστα κατηγορούμενο στην ηλεκτρική καρέκλα. Ένας αστυνομικός θα γίνει όργανο της μαφίας.
Οι αντιδράσεις για το θάνατο του 44χρονου Τζωρτζ Φρόυντ αποκαλύπτουν την αλήθεια. Ακόμα και μετά από αιώνες οργανωμένης κοινωνικής ζωής πολύς κόσμος- και σε κάποιο βαθμό- δεν έχει αποδεχθεί την όποια μορφή εξουσίας. Και με το παραμικρό, εννοώ και μ’ έναν μόνο άδικο θάνατο, φτιάχνει π.χ. το ”κίνημα I can’ t breathe”. Το έλεγε στη Μινεάπολις ο Τζωρτζ Φρόυντ, όταν το καθήκι ο μπάτσος τον πατούσε στο λαιμό και ο φουκαράς δεν μπορούσε να αναπνεύσει.
Τι πρέπει να γίνει; Συλλαμβάνεται ο ένοχος αστυνομικός, και δολοφονείται με τον ίδιο τρόπο. Τον σωριάζουν στο έδαφος, και δεν τον αφήνουν αναπνεύσει μέχρι να τα κακαρώσει. Δεν τους αρέσει αυτό, όμως. Επειδή γουστάρουν να κάνουν σαματά, δήθεν ότι… καταδικάζουν την αστυνομική βία. Λες και έχει λόγο ύπαρξης η αστυνομία χωρίς βία σε βάρος των παράνομων και εγκληματιών.
Διαβάστε ακόμα: