Το Βυζάντιο. Η μεγάλη και ελληνική, λέει, αυτοκρατορία. Η χιλιόχρονη και χριστιανική. Βέβαια. Όταν, όμως, οι Τούρκοι, τα στίφη των άπιστων στρατοπέδευσαν έξω από τους 112 πύργους των τειχών της σπουδαιότερης πόλης της Ευρώπης την εποχή εκείνη, οι πολιορκημένοι Βυζαντινοί προσεύχονταν μονάχα στον Θεό και την Παναγία. Λάθος τους να μην κάνουν ούτε ένα παρακάλι στον Χριστό. Δεν λέμε τίποτα περισσότερο απ΄ όσα έχουν καταγραφεί στην Ιστορία.
Σήμερα είναι 28, αλλά από την παραμονή της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως ξεκινώ να γράφω για το μέγα γεγονός, το αναμενόμενο και αναπόφευκτο της 29ης Μαίου 1453. Αύριο θα συνεχίσω με υλικό που σπαρταράει. Όσο για το αν η πρώην ανατολική ρωμαϊκή πλανηταρχία έχει σχέση με την Ελλάδα και τους Έλληνες είναι το τελευταίο που με απασχολεί. Θαρρώ παρόμοιο ερώτημα δεν υπάρχει και σ’ άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς της ορθοδοξίας, Σέρβους, Βούλγαρους, Ρουμάνους, οι οποίοι κι αυτοί ήταν ”πολίτες” της βυζαντινής εξουσίας.
Όταν ο πιτσιρικάς σουλτάνος, μόλις 21 χρονών, Μωάμεθ Β΄, ο αποκαλούμενος και Πορθητής, διότι πάτησε την Κωνσταντινούπολη, ποιο ήταν το Βυζάντιο; Ένα πολυεθνικό τέως κράτος. Καμιά σχέση με την ιμπεριαλιστική δύναμη μέχρι την Σικελία και την Καρχηδόνα, από τον Ευφράτη και Τίγρη μέχρι Νείλο και Δούναβη. Στην πραγματικότητα δεν είχε λόγο ούτε στην Τραπεζούντα και Βλαχία, και Σερβία, περιοχές στις οποίες κυριαρχούσαν τοπικοί άρχοντες.
Βυζάντιο επί της ουσίας είχε απομείνει μόνο η Πελοπόνησος, κάποια νησιά του Αιγαίου και βέβαια η Κωνσταντινούπολη. Κι όταν ξεκίνησε το ντέρμπυ, ανάμεσα στο χριστιανικό Βυζάντιο και την ισλαμική Οθωμανία ο μεν αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε στη σούμα 7.000 στρατό σε θέσεις άμυνας, από τον οποίο οι μισοί ήταν ξένοι, ο δε σουλτάνος 300.000 πρεζόνια.
Διαβάστε ακόμα: