Το έχω ακούσει από ανθρώπους σκεπτόμενους και σημαντικούς. Να δηλώνουν ότι είναι άθεοι, τέλος πάντων δεν πιστεύουν στην ύπαρξη του Θεού, δεν αισθάνονται την αληθινή παρέμβαση του στη ζωή του ανθρώπου, αλλά αυτοχαρακτηρίζονται ”θρησκευτικοί άνθρωποι”. Δηλαδή; Μόνο αδιάφοροι δεν είναι για το πως βρέθηκε ο άνθρωπος στον πλανήτη και που καταλήγει, αν καταλήγει κάπου, με το θάνατο του.
Εγώ δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το νόημα για έναν ανθρωπάκο, όπως όλοι είμαστε, να ψάξω βασανιστικά πως και γιατί δημιουργήθηκε ο κόσμος. Και λέω βασανιστικά διότι αυτοί που έχουν βολευτεί με την ύπαρξη του Θεού δεν έχουν πνευματικές και ψυχικές ανησυχίες στα όρια της τρομοκρατίας όπως ίσως κάποιοι άθεοι. Ναι μεν έχουν απορρίψει τον Θεό, αλλά τα υπαρξιακά ερωτήματα δεν απομακρύνονται από τη σκέψη τους.
Ανθρωπάκος είναι ο άνθρωπος, βέβαια. Όταν τα πιο φωτισμένα μυαλά εδώ και αιώνες δεν έχουν δώσει αξιόπιστη και χειροπιαστή απάντηση στα αιώνια ερωτήματα, τα οποία γέννησαν τις οργανωμένες θρησκείες με τα θολά και αέρα πατέρα τσιτάτα.
Σχετικά με την απουσία του Θεού στην καθημερινότητα του ανθρώπου, που δεν την πιάνουν οι άθεοι. Γιατί, μήπως οι πιστοί τον βλέπουν πραγματικά τον Θεό, να κάνει αυτό ή να μην κάνει εκείνο; Άλλο τον αισθάνονται, άλλο πράγματι είδαν ή άκουσαν κάτι συγκεκριμένο, ότι εδώ ή εκεί ο Θεός δήλωσε παρών με τούτη ή την άλλη ενέργεια του.
Κι ένα ερώτημα. Σύμφωνα με τη θρησκεία ο Θεός δεν έφτιαξε μόνο τον άνθρωπο, αλλά και τα ζώα. Άρα, είτε τον πιστεύουν, είτε όχι τα λιοντάρια και οι σκνίπες, τα ψάρια και τα πουλιά, τα φίδια και τα ποντίκια, ο Θεός παρακολουθεί μάλλον τη ζωή
τους, δεν αδιαφορεί για την παρουσία τους στη γη. Επεμβαίνει, δηλαδή, στη μοίρα και των ζώων, όπως και στους ανθρώπους.
Διαβάστε ακόμα: