Η γυναίκα κατάπιε μόνη της το δηλητήριο και σε λίγα μόλις λεπτά αρχίζει κιόλας να αισθάνεται το ταξίδι στο άγνωστο χωρίς επιστροφή. Γύρω της συγγενείς και φίλοι σε κατάσταση αναμονής συμμετέχουν τελετουργικά και σε απόλυτη σιωπή μάρτυρες ακίνητοι της αυτοκτονίας. Η αυτοκτόνος έχει πια συμπληρώσει τα 60 χρόνια της, έτσι η απόφαση της είναι αναπόφευκτη, πρέπει η ίδια να δώσει τέλος στη ζωή της. Αν συνεχίσει να ζει, τότε θα στραφεί ενάντια στην κοινότητα του νησιού.
Συνέβαινε στην Κέα, στην Τζιά, όπως την λέμε σήμερα. Το νησί δεν μπορούσε να θρέψει όλους τους κατοίκους και κατόπιν τούτου εξελίχθηκε σε θεσμό η αυτοκτονία, η εθελουσία έξοδος από τη γη των ηλικιωμένων. Το όριο ζωής ήταν 60 χρόνια.
Το δηλητήριο από κώνειο ή παπαρούνα δεν ήταν επώδυνο και ενεργούσε σχεδόν αμέσως. Ο μελλοθάνατος πίνει το ”φάρμακο” κι αμέσως αρχίζει να περιγράφει πως αισθάνεται. ”Τώρα, μουδιάζει το αριστερό μου πόδι…, νεκρώνει το χέρι μου,,,, ναι, το αριστερό… , νοιώθω το στομάχι μου να… ”.
Μαζικές ήταν οι αυτοκτονίες ηλικιωμένων στην Τζια όταν οι Αθηναίοι είχαν πολιορκήσει το νησί και οι τροφές δεν επαρκούσαν. ήταν οι ”ευθάνατοι θάνατοι”. Στο πνεύμα του ”καλώς θανείν”.
Σκέπτομαι τους γιατρούς στα νοσοκομεία μέρες του κορονοϊού. Αυτοί και μόνο αυτοί ήταν υποχρεωμένοι να αποφασίσουν ποιοι βαρειά ασθενείς θα προτιμηθούν για τις μετρημένες στα δάκτυλα ”θέσεις” στην εντατική. Ούτε ο διοικητής του νοσοκομείου, ούτε ο υπουργός θα αποφασίσει ποιος… θα πεθάνει. Ποιος ασθενής θα αφεθεί στην τύχη του, διότι προηγείται κάποιος άλλος με πιο άμεση ανάγκη.
Διαβάστε ακόμα: