Έγινε και φέτος η Ανάσταση του Χριστούλη. Το μεγαλύτερο στάνταρ, τόσο μπετόν που δεν μπαίνει ποτέ στο στοίχημα. Ποιος ηλίθιος και με την πιο τρελή απόδοση, ένα προς τρισεκατομμύριο, θα ποντάρει έστω κι ένα ευρώ;
Κάθε Πάσχα, λοιπόν, είναι στο πρόγραμμα και προκαθορισμένο ότι ο μεσσίας του χριστιανισμού θα συλληφθεί, θα καταδικαστεί, θα τραβήξει τον Γολγοθά του, θα σταυρωθεί και θα αναστηθεί. Ποιος άλλος- εκτός του Ιησού- αναστήθηκε χθες, σήμερα; Ο κανένας. Η αληθινή κι όχι η προκάτ και σκηνοθετημένη ανάσταση είναι εκείνη που πραγματικά ανασταίνει τους πιστούς. Δεν λέω όλους, έστω τους μισούς. Τους μισούς των μισών.
Αξίζει να απλώσει κανείς αυτές τις σκέψεις περί αναστάσεως τούτες τις ημέρες του κορονοϊού. Και το πρώτο που λες είναι ότι ο Χριστός είναι Θεός, άρα δεν έχει ανάγκη να αναστηθεί. Ο Χριστός, άλλωστε, δεν γιορτάζει κάθε χρόνο το θέατρο της Αναστάσεως, αλλά οι άνθρωποι στήνουν το έργο. Αυτοί, υποτίθεται, έχουν ανάγκη να βιώσουν το συμβολισμό όλων των επεισοδίων στο μενού της Μεγάλης Εβδομάδος.
Ανάσταση θα πεις αν κάποιος μέσα στην εντατική αφήνει άγαλμα γιατρούς και νοσοκόμες όταν τους αιφνιδιάζει: ”Είμαι καλά, πάω σπιτάκι μου και πριν το τέλος της θεραπείας… ”. Αυτή, ναι, είναι ανάσταση. Ανάσταση είναι να ψοφήσει ο ιός, να γίνει θαύμα και κανένα πρόβλημα να το πιστώσουν στον παντοδύναμο Θεό οι παπάδες.
Διαβάστε ακόμα: