Πενήντα χρόνια ζωγράφος. Πενήντα χρόνια ο άνθρωπος εκφράζεται συναισθηματικά, καλλιτεχνικά, πολιτιστικά, δημιουργικά, κι αυτό είναι ο παράδεισος του. Γιατί είναι αυτός που είναι, κάνει αυτά που τον γεμίζει, και του ομορφαίνει τις σκέψεις.
Γράφω και σήμερα για τη σημερινή έκθεση του εικαστικού Πέτρου Ζουμπουλάκη στη ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ (Κοραή 4). Πενήντα χρόνια από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο ζωγράφος, για τον οποίον η απεικόνιση της Αθήνας δεν ήταν τίποτα άλλο
παρά μια αέναη και διαρκής προσπάθεια «μετουσίωσης της βάναυσης καθημερινότητάς της από “ρεπορτάζ” σε ζωγραφική, κρατώντας τα ουσιώδη συστατικά της και τη συγκίνηση που ένιωθα κάθε φορά».
Ο Ζουμπουλάκης για τα έργα του που τα εμπνεύστηκε, διότι η σκέψη του ”σταμάτησε” σε μια οικία, σε μια γειτονιά, σε μια πλατεία, σε μια ρεκλάμα του δρόμου, λέει: «Ήταν μια συναρπαστική απασχόληση να βλέπεις να ζωντανεύει μπροστά σου
σχεδόν σαν το πραγματικό και στις φυσικές του διαστάσεις, το πρόχειρο σκαρίφημα από κάποια π.χ. τοιχογραφία (φρέσκο) του 14ου αιώνα που αντέγραψες πρόχειρα σε χαρτί, όχι χωρίς και μια δόση φαντασίας».
Στην εικόνα, στον πίνακα, ένα μπουκάλι νερό Γεράνι Λουτρακίου ορθώνεται μπροστά από την Αθήνα της δεκαετίας του ’70.
Διαβάστε ακόμα: