Όχι μόνον οι Μάρκος Βαμβακάρης, Βασίλης Τσιτσάνης, τα δύο Νομπέλ της ντόπιας Ρεμπετοσύνης. Όλοι σχεδόν οι αξιοπρεπείς λαϊκοί συνθέτες έγραψαν και ένα και δύο και περισσότερα τραγούδια για τα βαπόρια από την Περσία, τους τεκέδες και ναργιλέδες, τα χαρμάνια και τ’ αλάνια, τη μαστούρα, το λουλά, το μαυράκι, τη φούμα. Μιλάμε ότι ακόμα το χασίσι είναι εθνική υπόθεση. Και, σου λένε, είδηση- κεραυνός, μπάτσοι πουλάνε ναρκωτικά. Η ασχετοσύνη. Η αλήθεια στον τοίχο.
Δεν είναι στημένος όταν μπαίνει στο Σώμα ο μπάτσος. Υπό σημείωσιν τούτο. Γίνεται επίορκος και αξιόποινος μ’ αυτά που βλέπει, και βιώνει. Από τη μια η υπηρεσία δεν έχει απαιτήσεις από το όργανο, ούτε και τον θέλει αληθινό αστυνομικό, πιο σωστά αυτό που λέγεται κράτος- μ’ ένα σωρό άλλοθι – αδιαφορεί να πατάξει την εγκληματικότητα. Και από την άλλη να συνεργαστεί με τους ναρκοβαρώνους ο μπάτσος είναι πιο εύκολο απ’ όσο π.χ. να βουτήξει τη μίζα ο υπουργός Αμύνης.
Το ναρκωτικό, γενικά οι ουσίες, πήραν τα επάνω τους τα τελευταία 40-45 χρόνια. Κόλαση. Και, τελικά, η εφημερίδα του τοίχου, «Οι Μπάτσοι Πουλάνε την Ηρωίνη», αποτυπώνει την αλήθεια,σε κάποιο βαθμό. Όχι τη φρίκη που εκφράζουν τα συμβατικά μμε για το… απίθανο τακίμιασμα διωκτών και διωκομένων.
Διαβαστε ακομα: