Κάνω πάσα σεντόνι, κι ανοίγω την πόρτα κατ’ ευθείαν στον κόσμο των πλαστικών χειρούργων. Στην επιθυμία των γυναικών, και των ανδρών πια, να φτιάξουν τις «ατέλειες» του προσώπου και του σώματός τους. Και ξαφνικά κάνω ένα κλικ κι αποκαλύπτω μια κατάρα. Τη καταραμένη Εντολή με την οποία ”προικίζεται” ο άνθρωπος με το που τον ξερνάει η κοιλιά της μάνας του. Είναι η αγωνία της νίκης, όχι μόνον στο ποδόσφαιρο.
Να νικήσεις ποιον; Κάποιον άλλον. Τον άλλον. Και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, διότι αν δεν τον νικήσεις εσύ, τουλάχιστον να δείξεις στον άλλονα ότι δεν είσαι εύκολη λεία, τότε ο άλλος, θα σε δαγκώσει.
Πώς να ξεφύγει ο άνθρωπος από τα προαιώνια; Γι΄ αυτό κάνει την υπέρβαση! Δεν γίνεται. Καταδικασμένος να ‘ναι αρματωμένος, όχι μόνον σε όπλα αλλά και σε νόηση, προκειμένου να λειτουργεί τουλάχιστον αμυντικά, μέχρι και να μανουβράρει την κατάσταση, να βρει άκρες, να τακιμιάζει, να καλοπιάνει τον ισχυρό, τον ισχυρώτερο.
Μύτη εβραϊκή, αυτιά ιρλανδικά, μάτια γιαπωνέζικα, ακόμα και το ποδόσφαιρο, όλα παραδίδονται στο νυστέρι του πλαστικού. Τίτλος του σεντονιού ΠΛΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΘΕΟΣ, θα εμφανιστεί σήμερα δυο – τρία λεπτά μετά τις δώδεκα το μεσημέρι .
Διαβαστε ακομα: