Οι φωτιές. Παλιά ιστορία, στημένη, η πυρκαγιά στο δάσος. Με τις φωτιές μεγάλωσε τούτος ο αρχαίος, μα τόσο ζωντανός στη φύση του τόπος. Με φωτιές, που καίνε. Όχι με χιόνια και τα χοντρά κρύα- αυτά πλάθουν διαφορετική ψυχολογία στον κόσμο. Η φωτιά πληγώνει τη ψυχή, σε κάνει αδύναμο, μαλακό, μοιρολάτρη, ηττοπαθή, εύφλεκτο.

Μιλάμε για φωτιές, όχι για μια φωτιά. Να φουντώσει εκεί που δεν το περιμένεις και να σου καταστρέψει ένα δάσος, μία πεδιάδα, να σου κάψει τρία βουνά, συμβαίνει αυτό στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά, παντού. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει μια φωτιά, υπάρχουν πολλές φωτιές, κάθε μέρα, κάθε χρόνο το καλοκαίρι.

Το τελευταίο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, μην πας μακριά, μέσα στην Αττική, πήγαινε ο άλλος στον μεσίτη να βρει οικόπεδο να κτίσει. Και φόρα παρτίδα ο κάθε μεσίτης στο γραφείο του είχε μπάστακα τον εμπρηστή του. «Πού ακριβώς το θέλετε το οικόπεδο, να ξέρουμε πού να κάψουμε».