Η βία ποτέ δεν έλειψε στις ανθρώπινες σχέσεις. Σε κάποιες εποχές και σε ορισμένες περιπτώσεις ευλογήθηκε τόσο από την εκπαίδευση, όσο και από τη θρησκεία. Έχει το διαχρονικό νόημα της η ατάκα Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο. Ήταν κουβέντα με περιεχόμενο, και κάποτε δεν λεγόταν χάριν αστεϊσμού.
Το ξύλο ποτέ δεν απουσίασε ανάμεσα στα ζευγάρια. Ακόμα και σήμερα! Πέφτει κανονικά όταν η γυναίκα το… αντέχει. Και, βέβαια, το ανέχεται. Μήπως και το επιδιώκει;
Χαμένο κορμί είναι ο άντρας όταν φτάνει στο σημείο να πλακώνει στις μπουνιές και τις κλωτσές την γυναίκα του, σύζυγος είναι ή γκόμενα του. Καμιά δικαιολογία. Ακόμα κι αν η λεγάμενη τα θέλει ο κώλος της. Συμπεριφέρεται με τέτοιον τρόπο ώστε να ερεθίζει τον άλλον. Να τον κάνει να φτάσει στα άκρα. Να σηκώσει το χέρι του. Να καταφύγει, δηλαδή, στην ανανδρία. Και στην επιβεβαίωση της αδυναμίας του να επιβληθεί αυτός, το ισχυρό φύλο. Πιο σωστά να έχει ξεκαθαρίσει από τα πριν ποια του αρέσουν και ποια του φέρνουν το αίμα στο κεφάλι.
Όπως και να ‘χει ο σωστός άντρας δεν παίζει ξύλο με γυναίκα. Με κάθε γυναίκα. Αυτό το κάνει ο χάλιας, ο κάνων χρήση ουσίες, όποιος θαρρεί πως μόνο με τις μάπες καταλαβαίνει η άλλη ποιος είναι το αφεντικό στο γάμο.
Υπάρχει και η βία στο σεξ. Αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Τα χαστούκια στον πωπό, οι τσιμπιές και οι μαστιγιές και ό,τι άλλο σχετικό και παρόμοιο, ανήκει στην παραγωγή της σεξουαλικής ικανοποίησης, είτε θεωρείται ανωμαλία, είτε όχι. Το ξύλο με την επιθυμία και των δυο ή νταηλήκι της μιας πλευράς, σαδιστικού ή μαζοχιστικού τύπου, είναι άλλη ιστορία.
Διαβαστε ακομα: