Ο ιδιοφυής συγγραφέας Μαρσέλ Προύστ στο «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» επιμένει πως ότι συμβαίνει στην κοινωνία είναι αποτέλεσμα της ερωτικής ζωής των ανθρώπων.
Τίποτε δεν αλλάζει περισσότερο από το παρελθόν μέσα στο παρόν, λέει ο μέγας ιστορικός Σ. Ασδραχάς και είναι λογικό, αφού οι μνήμες όσο πιο πολύ απέχουν από τον παρόντα χρόνο, τόσο πιο πολύ θα διαστρεβλώνονται για να δώσουν μια ικανοποιητική απάντηση στον άνθρωπο που υποφέρει από τις ανύπαρκτες απαντήσεις για το αναίτιο της ζωής και του τέλους.
Ένα ηρωικό και ένδοξο παρελθόν δίνει πόντους στο ύψος των ταπεινωμένων από την πραγματικότητα ανθρώπων. Η νίκη έχει πολλούς πατέρες και η ήττα είναι πάντα ορφανή. Τα έθνη φτιάχνουν την ιστορία τους σχεδόν πάντα ως μια αντιπαλότητα με τους κακούς που τους έκλεψαν την πληρότητα, αφήνοντας ένα έλλειμμα που δε μπορεί να δικαιώσει τον ηττημένο. Σάμπως το ίδιο δεν συμβαίνει και στον έρωτα, όπου το τραύμα της εγκατάλειψης από τον άλλο δε μπορεί να επουλωθεί εύκολα… Ο νικημένος εραστής θα βρει τρόπους να δικαιώσει το δικό του πρόσωπο, γι’ αυτό και οι άπιστοι σύντροφοι θα φορτωθούν όλα τα κακά της μοίρας τους, δικαιώνοντας μόνο τον ηττημένο ως ιδανικό σύντροφο που ένας κακός ή μια κακιά τους εγκατέλειψε άσπλαχνα και αδίκως βεβαίως.
Ο Harari σε μια πρόσφατη συνέντευξή του κάνει σύγκριση του παιχνιδιού Pokemon όπου τα παιδιά κυνηγούν ιντερνετικά αυτά τα ψεύτικα ανθρωπάκια και στους φανατικούς πιστούς Εβραίους, που στο Τείχος των Δακρύων βλέπουν αγγέλους ενώ ο ίδιος πέτρες και παλιά χαλάσματα.
Η ερωτική σχέση άραγε δεν είναι μια ψευδαίσθηση όπου οι εραστές βλέπουν τον ιδανικό άλλο, ενώ εσύ ο παρατηρητής, έναν κοινό άνθρωπο που αναρωτιέσαι κιόλας τι του βρίσκει ο ερωτευμένος Σαίξπηρ;…
Όντως ο έρωτας είναι αντικατοπτρισμός του τι συμβαίνει στην κοινωνία και το ανάποδο. Με τον έρωτα φεύγουμε από το δεσποτικό «Εγώ» για να μοιραστούμε με τους άλλους πάθη, μίση, αγάπες, πόθους, αλλά και την στέρηση της ελευθερίας μας. Όπως, όμως, έχουν αποδείξει τα κοινωνικά φαινόμενα στην πρόσφατη ιστορία, οι πολλοί δυστυχώς δεν ψάχνουν την ελευθερία αλλά έναν δεσπότη, έναν αφέντη και μια φυλακή όπου ο δήμιος θα είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Το «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» είναι ωραίο ως σύνθημα αν ξεχάσεις το παρασύνθημα, που είναι «φυλακίστε τις αισθήσεις, τα μυαλά και τις παραισθήσεις μας και βάλτε μας να τραγουδάμε Ελλάς, Ελλάς, γιατί μας τυραννάς».
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ από κείμενο του ΚΩΣΤΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ, πηγή zougla.gr