Πενηντάρης ο γιος. Χωρισμένος και πρόσφατα αυτοκτόνησε το μοναδικό παιδί του, ο γιος του. Όπως μ’ αυτόν ο πατέρας του, έτσι κι αυτός δεν τα πήγαινε καλά με το δικό του γιο.
Το σκηνικό είναι από την ταινία Ο Χορός των Τεράτων, του 2001, που πρόσφατα ξανάδα. Ο πατέρας πια έχει κινητικά προβλήματα, καθηλωμένος είναι σε αναπηρική καρέκλα. Ο γιος αποφασίζει να τον κλείσει σε ίδρυμα. Το κάνει. «Με ξεφορτώνεσαι…» του λέει ο πατέρας.
– Θα πρέπει να τον αγαπάτε πολύ τον πατέρα σας…, σχολιάζει η διευθύντρια του «νεκροταφείου» διαμονής των ζωντανών νεκρών.
Μέσα στην σκοτεινιά του ο 50αρης δίστασε, αλλά τελικά είπε την κουβέντα του μουρμουριστά: «Όχι, δεν τον αγαπώ… Πατέρας μου είναι…».
Τι είπε; Πώς δεν έχω καμία σχέση με τον κύριο που με γέννησε, δεν μου λέει τίποτα η παρουσία του, αλλά αφού κλήρωσε να έχω αυτόν τον πατέρα, είμαι υποχρεωμένος να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Και ίσως για τελευταία φορά, μετά το γραφείο της διευθύντριας, πήγε στο δωμάτιο του γέρου του.
– Μπαμπά, είσαι καλά εδώ. Θα σε φροντίζουν. Θα ‘ρχομαι να σε βλέπω.
Κι έφυγε από το γηροκομείο αφήνοντας πίσω του έναν ξένο. Τον πατέρα του. Τι θυμήθηκα; Τον σοφό Ανατολίτη Ναστραντίν Χότζα, λίγο πριν πεθάνει, επτάμισυ αιώνες πριν. Τον ρώτησε κάποιος: «Χότζα μου, τώρα στα τελευταία σου, μπας και τρώει κανένα βάσανο τη ψυχούλα σου;…». Η απάντηση του γήινου ανθρώπου:
– Δόξα τω Θεώ, δεν έχω παιδιά!…
Κάποιος άλλος θα έλεγε: ”Δόξα τω Θεώ, δεν έχω μπαμπά!…”.
Διαβαστε ακομα: