Ξαπλωμένος στην άκρη του δρόμου, μπροστά στην είσοδο της Μ. Βρετανίας από την πλευρά της Πανεπιστημίου, δείχνει να μην αισθάνεται ούτε το κρύο, ούτε το νερό της βροχής που κυλά ακριβώς δίπλα του. Νομίζεις ότι θα τον παρασύρει. Από τις πέντε αισθήσεις του φαίνεται να λειτουργούν μόνο δύο. Η ακοή για να πιάνει τα βήματα των φιλανθρώπων, όταν τον πλησιάζουν και η όραση για να μετρά τα ψιλά όταν πέφτουν στο πλαστικό κουτί του. Είναι δεν είναι 25 χρονών και από τα ρούχα μόνο ζητιάνος δεν μοιάζει. Μάλλον αρπαχτή κάνει.
Η σκηνοθεσία είναι άψογη. Αλλά η κεκτημένη ταχύτητα του αλτρουισμού δεν αφήνει πολλά περιθώρια για τέτοιες σκέψεις. Πόσον μάλλον για αντιδράσεις. Βλέποντας την φωτογραφική μηχανή να τον σημαδεύει, μουγκρίζει απειλητικά. Αλλά μέχρις εκεί.
Ο περαστικός που τον πλησιάζει με το χέρι τεντωμένο δεν θα ‘θελε με τίποτε να του χαλάσουν το παραμύθι ότι βοήθησε έναν φτωχό και ανήμπορο άνθρωπο. Κάποιο νέο άξιο να ζήσει και να μαζεύει τα ψίχουλα από τα τραπέζια του ακριβότερου εστιατορίου της Αθήνας.
Λίγο παρακάτω η ίδια εικόνα, αλλά σε άλλη διάταξη. Και πιο αυθεντική. Εδώ ο φτωχός δεν κινδυνεύει να παρασυρθεί από το νερό της βροχής κι ας μείνει εκεί όλη τη νύχτα. Στρώματα και κουβέρτες δημιουργούν ένα τείχος προστασίας και οι περαστικοί δεν έχουν λόγους να τον συμπονούν. Ουδείς τον πλησιάζει. Ουδείς τον ελεεί. Η σκηνοθεσία δεν τράβηξε κόσμο. Αλλά δεν τον νοιάζει. Ο κύριος δεν είναι επαίτης. Άστεγος είναι.
Διαβαστε ακομα: