Να τους αγκαλιάσουμε τους ομοφυλόφιλους. Να τους καλωσορίσουμε διότι πρόκειται για άτομα με ικανότητες και χαρίσματα, και μπορούν να βοηθήσουν τις χριστιανικές κοινότητες. Είμαστε έτοιμοι να τους δεχθούμε, όμως; Αυτό είναι το ζήτημα, όπως τέθηκε στους καρδινάλιους, οι οποίοι βέβαια δεν αποφάσισαν εδώ και τώρα. Αυτές οι δουλειές γίνονται σιγά-σιγά. Με το χρόνο τους. Θέλει κωλομπάρεμα η δουλειά, όχι μπαμ και κάτω.
Ο παπάς εκπροσωπεί αιώνια εξουσία, άρα δεν το ρισκάρει. Πάει με το πνεύμα των καιρών, όμως όταν έχουν ωριμάσει τα πράγματα. Όχι στο ξαφνικό, όχι στην ψύχρα. Για αιώνες, δηλαδή και πριν τον χριστιανισμό, τα ιερατεία ήταν πάντα εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Γιατί; Επειδή η θρησκευτική εξουσία στηρίζεται στην καταδίκη του απαγορευμένου, του ανήθικου, και αφού τα δόγματα, όλα τα δόγματα, παραμύθι φούρναρης παίζουν μπάλα στο όνομα του Θεού, πήγαιναν πάσο τον χοντρό λαό, δηλαδή το συντηρητισμό. Έτσι, είχαν χαρακτηρίσει την ομοφυλοφιλία σαν αμαρτία άξια για την κόλαση.
Έτσι και με τους gay. Μετά τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις τους οι Εκκλησίες, για να μην απομονωθούν, άλλαξαν στάση στην ομοφυλοφιλία. Σιγά-σιγά. Όχι, δηλαδή, και να την ευλογήσουν. Θα χρειαστούν κάποιες δεκαετίες ακόμα μέχρι οι πιστοί, που για αιώνες έτρωγαν άλλο σανό, να ετοιμαστούν κι αυτοί να αποδεχθούν στην θρησκεία την έως χθες καταραμένη πουστία. Να απελευθερωθούν και οι ρασοφόροι παιδεραστές και ομοφυλόφιλοι στους λεγόμενους ιερωμένους.
Διαβαστε ακομα: