Η κυρία έπραξε το καλύτερο. Έτσι λέω εγώ με το οικουμενικό και διαχρονικό μυαλό μου. Αφού αποφάσισε να αυτοκτονήσει γιατί το κουφάρι της να αποτελέσει ένα ακόμα βάρος στη γη; Έτσι είναι, κυρίες και κύριοι.
Βάρος είμαστε στην μάνα γη, όχι χαρά, απόλαυση, ηδονή. Δεν είναι μαλάκας ο πλανήτης. Να υποφέρει, δηλαδή, από την παρουσία του δίποδου και να το ευχαριστιέται. Γι’ αυτό στέλνει τα μηνύματά του, τους σεισμούς και τους καταποντισμούς. Τις εκρήξεις των ηφαιστείων και των ανέμων, τους τυφώνες και μουσώνες. Έτσι, προς το παρόν, αντιδρά η γη απέναντι στον τρόπο ζωής του ανθρώπου, και μολύνει χώματα και σύννεφα, ωκεανούς και ποτάμια.
Βαρέθηκε τη ζωή της μια κυρία στα 65 της, έπεσε στην κατάθλιψη και σε ζωολογικό κήπο, κάπου στην Μπάγκογκ, από γέφυρα πάνω από μια λίμνη που βρισκόντουσαν εκατοντάδες κροκόδειλοι, την έκανε. Είπαμε. Το καλύτερο.
Γιατί να θαφτεί ένα ακόμα πτώμα στο χώμα; Να έρχονται στον τάφο και να την θυμούνται συγγενείς και φίλοι. Δεν χρειάζεται. Δεν το έχει ανάγκη, σκέφθηκε. Και αφού δεν την θέλω τη ζωή, ας την χαρίσω στα άγρια ερπετά της λίμνης, που έχουν ξεχάσει τους ζωντανούς μεζέδες.
Οι τουρίστες αλλά και οι Ταϋλανδέζοι κάνουν τον περίπατό τους στην εν λόγω γέφυρα και ρίχνουν ό,τι ψόφιο κρέας στα τεράστια σαρκοβόρα. Ε, η κυρία αυτοκτόνησε, αλλά δεν πήγε τζάμπα. Καταργήστε, ρε, τα νεκροταφεία. Ρίχνετε τους νεκρούς στις θάλασσες. Υπάρχουν και σκυλόψαρα
Διαβαστε ακομα: