Ζούμε με το ψέμα. Με το μύθο. Με την αλήθεια, που τελικά την αμφισβητούμε, όμως δεν γουστάρουμε να την αρνηθούμε. Ό, τι είναι καταγεγραμμένο, έτσι να παραμείνει. Άσε τι λέει η πραγματικότητα. Οδηγός είναι η ταμπέλα. Η αιώνια σφραγίδα. Αυτός είναι καλός, εκείνος κακός. Τόσο απλά.
Ο καλός, ο ηθικός, ο άξιος, ο δικός μας άνθρωπος είναι απ’ εδώ, όταν φοράει τη φανέλα της ομάδας μας. Τόσο απλά. Όχι ο άλλος, ο απέναντι, ο αντίπαλος, αυτός είναι ο κακός, ο εχθρικός, δεν ανήκει σ’ εμάς, δεν ενδιαφέρεται για το δικό μας συμφέρον.
Έχουμε μπει σε τέτοια διάσταση και το παραμύθι κρατεί, σε πείσμα ότι έχουν ξεβρακωθεί ιδεολογίες και άτομα με ρουχαλάκια αγγελικά και σαλιαρίσματα λαϊκά. Κίνδυνος να δεχθούμε ότι διαχρονικοί ήρωες αποδείχθηκαν λαμόγια του κερατά.
Τι είναι αριστερός, όμως; Εδώ είναι τα ζόρικα. Τι είναι δεξιός; Είπαμε. Δεν είπαμε; Κλέφτες και αστυνόμοι. Γκαούρ και Ταρζάν. Καουμπόυδες και ινδιάνοι. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός.
Υπάρχουν θεολόγοι, χριστιανοί ευσεβείς, και αρνούνται την ύπαρξη του Ιησού. Όπως αριστεροί στοχαστές που δεν δέχονται πως είναι πράγματι προοδευτική ιδεολογία η αριστερά. Ούτε ότι εξ ορισμού είναι κάποιος ηθικά ανώτερος επειδή δηλώνει αριστερός.
Θα πω κάτι άλλο. Ο αριστερός μιλάει για ελευθερία, για ισότητα. Ο δεξιός ότι είναι φιλελεύθερος και παραγωγικός. Οκέυ. Τι, όμως, είναι στην πραγματικότητα ελευθερία, ισότητα, φιλελευθερισμός, παραγωγικότητα; Είναι, ό,τι διαβάζει ο καθένας στην ταμπέλα του. Χαίρετε.
Διαβαστε ακομα: