Κάποτε το ποδόσφαιρο, προτού ακόμα εξελιχθεί σε βιομηχανία, παρέπεμπε στη γειτονιά, στην αλάνα, στον χοντρό λαό, στη φτώχεια, στο λούμπεν προλεταριάτο. Κάποια στιγμή και άνθρωποι της τέχνης, διανοούμενοι, στοχαστές υποκλίθηκαν στη μαγεία της μπάλας, στην αλήθεια της.
Ποια είναι αυτή η καταραμένη αλήθεια, ποιο είναι το μυστικό της μοναδικής δύναμης του ποδοσφαίρου; Τι ακριβώς σε καθηλώνει ακόμα κι όταν παρακολουθείς ένα νερόβραστο ματς;
Δεν υπάρχει σήμερα στη γη κάτι στο οποίο ο φτωχός μπορεί να κερδίσει τον πλούσιο. Ο άσχημος να πάρει το βραβείο της ομορφιάς. Ο αδύναμος, ο κατώτερος, τέλος πάντων ο λιγώτερο ικανός να φύγει από το γήπεδο νικητής σε βάρος του καλύτερου, του ταλαντούχου. Αυτό θα συμβεί, έχει πιθανότητες να συμβεί, μόνον στο πούστικο το ποδόσφαιρο.
Λένε πως είναι το δημοφιλέστερο άθλημα, όπως και το πλέον δημοκρατικό. Επειδή και ο κακομοίρης μπορεί να συναντήσει την τύχη να γίνει εμίρης. Επειδή δικαίωμα στη νίκη, αλλά και πιθανότητες να μη χάσει έχει και ο λυγούρης.
Το ποδόσφαιρο, λοιπόν, είναι λαϊκό, δημοκρατικό, αλλά αποφεύγουν να το πουν άδικο και αναξιοκρατικό. Απλά χειροκροτούν την «έκπληξη», και ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και πανηγυρίζει έξαλλα όταν η ασθενέστερη ομαδάρα κέρδισε ή προκρίθηκε σε βάρος ισχυρώτερης. Επειδή η μπάλα είναι θεά, όχι πόρνη στο καλντερίμι.
Διαβαστε ακομα: