Χρόνια ήσουνα αγέννητος. Πριν ακόμα σε ξεπετάξουν η μάνα σου και ο πατέρας σου. Είμαστε στην θρυλική Τρούμπα, καρφωμένη πάνω στο λιμάνι. Κορίτσια έρχεται ο στόλος. Σου λέει κάτι;
Τα κορίτσια ήταν πόρνες. Κάποιες, όμως, κυκλοφορούσαν με το τσαμπουκά της κυρίας. Κι όταν λέω «κυρίας» εννοώ κυρίας του εαυτού τους, όχι θύματα της κοινωνίας και ενεργούμενα του νταβατζή.
Σου δίνω σήμερα ένα διαμάντι. Απόσπασμα από το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου ΕΚ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Χειρουργείο κανονικό στους Μάγκες, τους Ρεμπέτες, τους Πρόσφυγες και τους Ναυτικούς. Και φυσικά στη γειτονιά της πουτανιάς, στην Τρούμπα.
Κορίτσια που επαναστάτησαν στη μοίρα τους
Εδώ τα κορίτσια δεν σηκώνουν χαλινάρι. Έχουν κερδίσει το αυτεξούσιο που λίγοι άντρες έχουν αξιωθεί, μόνο ορισμένοι χοντροί λεφτάδες και καραμάγκουλες με την κάπα κρεμασμένη, απόδειξη ότι με όποιον τρόπο και να μπήκαν τα κορίτσια στη δουλειά, μετά δεν θέλουν να φύγουν και αν τύχει να ερωτευθούν και να παντρευτούν κάποιον, αυτό δεν κρατάει πολύ, όλες σχεδόν νιώθουν στριμωγμένες, νιώθουν πως ο έρωτας για τον άλλον είναι η δική σου φυλακή, πνίγονται, δίνουν μια κλοτσιά σε όλα και επιστρέφουν στην ελευθερία και την ανεξαρτησία που έχασαν, άπαξ και ξεπόρτισαν δεν ξαναμαζεύονται, «της κοπέλας ο καημός – λούσα, πούτσα και χορός», δεν θέλουν κεχαγιά στο κεφάλι τους. Όλοι σχεδόν οι τραυματισμοί και οι φόνοι κοριτσιών γίνονται για να παρατήσουν τη δουλειά και όχι για να τη συνεχίσουν, από το σόι τους που ντροπιάζεται ή από ερωτιάρηδες που θέλουν ντε και καλά να τις σώσουν. Για τα κορίτσια το παραμύθι πάει σύννεφο.
Οι παπάδες, οι θεούσες, οι βλαχοδήμαρχοι και οι ψυχοπονιάρηδες βλέπουν στα κορίτσια της Τρούμπας δυστυχισμένες Φαντίνες στους Άθλιους και μόνο τα αλάνια φαίνεται να έχουν πιάσει το ακριβές νόημα ότι «κώλοι υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν».
Αυτά τα κορίτσια επαναστάτησαν στη μοίρα τους γλίτωσαν, από την πείνα, δεν ζουν σε τρώγλες, έχουν χρήμα, λούσα, διασκέδαση, ανεξαρτησία, μπορούν να διαλέγουν τον άντρα που γουστάρουν ή να χωρίζουν αυτόν που δεν τους κάνει, κυκλοφορούν ελεύθερες παντού, δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, έχουν την περηφάνια πως κερδίζουν μόνες το ψωμί τους και καμιά δεν τρώει από τον αγαπητικό της περισσότερο ξύλο από όσο μια παντρεμένη από το στεφάνι της.
(«Εκ Πειραιώς», εκδόσεις Τόπος)
Διαβαστε ακομα: