Κάποτε το ναρκωτικό δεν ήταν lifestyle, ήταν ταυτισμένο με τους ρεμπέτες, τους συνθέτες της ρεμπετοσύνης. Αυτοί βαράγανε μυτιές και ζήσανε μέχρι βαθειά γεράματα, μαζί με την παραμύθα, όσοι την κουμαντάρανε τη δουλειά, όπως ο έτσι, μη λέμε ονόματα.
Τον να τον πεις χασικλή τον άλλονα δεν τρέχει τίποτα, το βαρύ είναι να τον πεις πρεζάκια. Ο χασικλής μισεί τον πρεζάκια. Υπάρχει μία διαφορά. Ο πρεζάκιας ζει για την πάρτη του και με γκόμενα αυτή την απαιτητική, την πρέζα, δεν γουστάρει ούτε φίλους, ούτε παρέες. Μόνο σόδα θέλει. Δεν πηδάει, δεν τρώει, δεν πίνει, για την πρέζα του ζει. Κι άμα την αγκαλιάζει αυτή είναι η τέλεια γκομενάρα, και τον θέλει πάντα μοναχό του.
Από την άλλη το χασίσι είναι ποτό της παρέας. Να το πιει θέλει με τους φίλους του, μ’ αυτούς να μοιρασθεί την ατυχία. Να φτιάχνει με την παρέα, κοινοβιακά ο ένας για τον άλλον, αυτό είναι η συντροφιά. Να, γιατί οι χασικλήδες περιέφεραν το τσιγαριλίκι από το ένα στόμα στο άλλο. Χαρά του είναι να τραβήξει την τζούρα και ο άλλος.
Τον συχαίνεται ο χασικλής τον πρεζάκια επειδή ξέρεις πως για να βρει τη δόση του θα γίνει χαφιές, καρφωτής, όργανο της ασφάλειας, μέχρι που θα πηδήξει την μάνα του, θα κλέψει τον πατέρα του, θα πουλήσει τον φίλο του.
Διαβαστε ακομα: