Οι ηθοποιοί υπερασπίζονται τις περσόνες τους με αβίαστη φυσικότητα, ο Malkovich ζητά από την Stone να μην αλλάξει σταυροπόδι όση ώρα θα βρίσκονται μαζί, εκείνη λικνίζεται σαν φίδι για να βγάλει και να του προσφέρει δώρο τις Louboutin γόβες της και η κουβέντα eventually φτάνει και στας Γραφάς.
Δείτε την. Έχει πραγματικά ενδιαφέρον. Ιδιαιτέρως τώρα, που το θέμα του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια είναι πλέον αναμφίβολα το σοβαρότερο από όλα όσα απασχολούν την ελληνική κοινωνία. Και μάλιστα – αυτό κι είναι το παράδοξο – σε μία εποχή που ο θεσμός του γάμου στο Δυτικό Κόσμο βιώνει την τερματική του κρίση. (Εδώ, την ώρα που η Καθολική Εκκλησία ακόμα αρνείται την πνευματική του λύση, το ρεκόρ διαζυγίων στην Ευρώπη το έχουν δύο από τις πιο σκληρές καθολικές κοινωνίες: Η Πορτογαλία και η Ισπανία με πάνω από 8 στους 10 γάμους).
Σοβαρά, όμως, τώρα: περί ποίου θέματος γίνεται λόγος; Ποιο είναι το προστατευόμενο «δικαίωμα» (ή μάλλον – ορθότερα – «έννομο αγαθό»;) Ποιος ο φορέας του;
Πάνε τέσσερις δεκαετίες από τότε που πρωτοκάθισα στα έδρανα της Νομικής Αθηνών και το «δικαίωμα», ως έννοια και περιεχόμενο, έμαθα να το καταλαβαίνω με τα εργαλεία του ελληνορωμαϊκού δικαίου που έχτισαν τον πολιτισμό μας από το Διαφωτισμό και δώθε.
Και λέω ότι τα’ χουμε μπερδέψει τα πράγματα. Ανάθεμα με και αν υπάρχει 1 στους 100 από αυτούς που περιφέρονται στα κανάλια και λένε τη «γνώμη» τους και μιλάνε για «δικαιώματα» που να μπορεί να απαντήσει στην ερώτηση τι σημαίνει «δικαίωμα». (Για έννοιες όπως Δίκαιο – Jus και Νόμος – Lex και την υπαγωγή των «δικαιωμάτων» σε αυτές, άσε καλύτερα – βάλ’του ρίγανη).
Εκείνο που καταλαβαίνω είναι ότι πλέον ο καθένας αντιλαμβάνεται ως «δικαίωμα» τη γνώμη του την ίδια. Δικαίωμα του είναι αυτό που θέλει. Όπως παλιότερα στα συλλαλητήρια «νόμος ήταν το δίκιο του εργάτη» (προτού διορθωθεί στο ορθό «νόμος είναι το δίκιο του Σωκράτη» στα χρόνια του δεύτερου πασοκιστάν), έτσι και σήμερα ισχύει ότι «δικαίωμα μου είναι αυτό που θέλω».
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την Εκκλησία και τους ιεράρχες της: «Ευλογητός ει Κύριε, διδαξόν με τα δικαιώματα σου» λένε οι Γραφές και κάθε άλλη συζήτηση τελειώνει.
Παρένθεση: ΠΟΛΥ μεγάλη και πολύ σοβαρή κουβέντα η αναγωγή του «θέλω» σε «δικαίωμα». Ο Crowley την έκανε και θρησκεία: Cult of Thelema. (Ποιος είναι ο Crowley; Τι να λέμε τώρα). Και σήμερα το ένα στα δύο ρήματα στα τραγούδια που ακούμε, λένε «θέλω».
Εδώ όμως δεν μιλάμε για τα «δικαιώματα» των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο και την τεκνοθεσία. Αλλά ούτε και γι’ αυτά των ετερόφυλων. Στην ουσία της η συζήτηση έχει να κάνει με τη ρύθμιση και τους όρους μίας σύμβασης αστικού δικαίου. Αν υπάρχουν «δικαιώματα» σε αυτήν την ιστορία τα έχει ένας και μόνο: το παιδί. Και κανένα άλλος. Θα επανέλθω.
Διαβαστε ακομα: