Το ελληνικό νησί τα έχει όλα. Ό,τι ποθεί η ψυχή σου, το κορμί σου, το πνεύμα σου, ό,τι είναι ζωντανό και θέλεις να το κρατήσεις ζωντανό. Εδώ τελειώνει η κουβέντα. Μην πούμε τίποτα βαρύ γι’ αυτούς που δουλειά δεν έχουν και κάνουν ζωγραφιές στον αέρα. Τι κάνεις, ρε; Ζωγραφίζω, σου λέει χωρίς μπογιές, χωρίς μουσαμά, χωρίς πινέλο. Τι λέγαμε;

Αν, λέει, θες να το παίξεις Ροβινσώνας Κρούσος, τότε πηγαίνεις Κουφονήσια. Αν προτιμάς να ζήσεις τη ζωή του χωριού, επιλέγεις Νάξο. Για περιπάτους που τη βρίσκουν οι φυσιολάτρες η πρόταση είναι η Ικαρία. Για νυχτερινή ζωή, καλά αυτό δεν έχει αντίπαλο, το καλύτερο ξεσάλωμα η Μύκονος. Να συνεχίσω;

Καλύτερα τοπία η Σαντορίνη, θαλασσοπαίχνιδα η Πάρος. Για ρομαντικά ζευγάρια που θα τη βρουν στο έτσι, η Φολέγανδρος. Η Μήλος τις καλύτερες παραλίες.

Αυτό λένε οι ξένοι. Κι εγώ που θέλω να το παίξω Ρομπέν των Δασών, όχι Ροβινσώνας Κρούσος, πού να πάω; Να μου πούνε σε ποιο νησί θα κάνω σαν Μάρκο Πόλο, Σεβάχ τον Θαλασσινός, τον Ροβήρος Κατακτητής, Μπεν Χουρ, Τομ Σώγιερ, Μιχαήλ Στρογγανώφ, Ιππότης Στρογγυλής Τραπέζης, Ιππότης Ανοικτής Ασφάλτου, τον Τελευταίος των Μοϊκανών, έναν από τους  Τρεις Σωματοφύλακες.