Όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στο Σίμο, τη μαγευτική παραλία στην Ελαφόνησο (φώτο), ένοιωσα αθάνατος. Είμαι στον Παράδεισο, σκέφθηκα. Τι άλλο να περιμένω να δω; Αυτό το γαλάζιο της θάλασσας είναι το άπαν. Δεν μπορεί να υπάρχει άλλος ανώτερος προορισμός. Ωχ!…. Δίπλα μου ελληνόφωνα κτήνη έσβηναν τα τσιγάρα τους στην αγιασμένη άμμο. Δεν κατάλαβα. Γιατί να ζουν στην Εδέμ όσοι την θέλουν επίγεια κόλαση.
Τσιμεντάρεις τα πόδια του και μπλουμ τον ρίχνεις στα βαθειά της θαλάσσας. Δίχως κουβέντα. Δεν χρειάζονται καν λόγια. Τι να πεις στο κτήνος; Ένα λάθος της φύσεως είναι. Και επιβάλλεται να διορθωθεί. Διάλογο κάνεις με τον έχοντα επαφή με τον εαυτό του. Το κτήνος στερείται σκέψεως, η λογική είναι έξω από τη λειτουργία του. Τσιμεντοκολώνα, λοιπόν, και το ακάλυπτο από το μπετόν σώμα ο καλύτερος μεζές για τους καρχαρίες. Να ζήσουν και τα σκυλόψαρα.
Και τον άλλονα που τρέχει με 200 και περνάει με κόκκινο. Καμία συζήτηση. Τον δένεις σε δυο λυγισμένα δένδρα και τα αφήνεις να επανέλθουν στη θέση τους, και ο κοπρίτης επίσης επανέρχεται απ’ εκεί που ήλθε. Είπαμε. Έχουμε υποχρέωση να διορθώνουμε το λάθος. Υποχρέωση να μην αδιαφορούμε για την επίθεση του κακού γύρω μας. Γουστάρει, την καταβρίσκει με το γκάζι στο αυτοκίνητο, χωρίς να υπολογίζει τον άλλονα. Δένεις τα πόδια του άχρηστου σε δύο τζιπ, και το ένα ξεκινά για Ανατολή, το άλλο για Δύση.
Κρύβει τη γόπα του στην άμμο. Σταχτοδοχείο τα βότσαλα. Ρίχτε και στους κροκόδειλους όσους φουμάρουν στην παραλία. Και στα λιοντάρια του τσίρκου, με τα οποία διασκεδάζουν παιδάκια. Ο θεούλης έκανε και τα λιοντάρια, να ζήσουν κι αυτά. και η καλύτερη τους τροφή είναι το ανθρώπινο κρέας. Η πιο εύγεστη. Αυτό θα σου πουν και οι ανθρωποφάγοι. Είναι σίγουρο.
Εγώ, ρε, πιάνω κουβέντα με τα βότσαλα της θάλασσας. Με περνάς για παλαβό; Το κάθε πετραδάκι, το παραμικρό διαμαντάκι της παραλίας έχει τη δική του Ιστορία, τη δική του ιδιαιτερότητα. Το μαρτυρεί το χρώμα του, το σχήμα του, η ηλικία του και όποια μνήμη κουβαλά. Όλα όσα έζησε κάποιος, όλα όσα γνώρισε, όταν αυτά είναι αρκετά, τότε «βλέπει», διαισθάνεται και έρχεται σε πνευματική επαφή με την πέτρα, το πετραδάκι, το βότσαλο, το βράχο.
Σε κάποια μαγικά μέρη της Ελλάδος σα να χορεύουν μπροστά σου ο Δίας και ο Ποσειδώνας, άντε και ο άγιος Φανούριος με την οσία Παχουμία. Ο ρεζίλης, όμως, ο καπνιστής δεν βλέπει τίποτα εκτός από το τσιγάρο του. Επειδή όσοι καπνιστές λερώνουν τη φύση δεν έχουν ψυχή. Αυτό είναι. Όταν με τα ίδια τα ματάκια σου αντικρύζεις τη ζωντανή γήινη ομορφιά και δεν την ερωτεύεσαι, τότε κακώς υπάρχεις. Δεν αξίζει να ζεις. Καλάσνικωφ χρειάζεται να του αφήσεις εκεί τα κόκαλα. Να μη ξαναεμφανιστεί με τσιγάρο στο στόμα.
Οι αράδες εξαιρετικά αφιερωμένες λόγω της ημέρας, σήμερα 31 Μαίου Παγκόσμια Ημέρα Κατά του καπνίσματος.
Διαβαστε ακομα: