Ημέρα του εργάτη η πρωτομαγιά. Και των λουλουδιών η πρώτη μέρα του Μαίου. Ποια είναι τα λουλούδια πάνω κάτω τα ξέρουμε. Δεν θα τα χαλάσουμε επειδή υπάρχουν, βέβαια, κάποιοι ενδοιασμοί αν ένα λουλούδι είναι πράγματι λουλούδι, όπως έτσι το έχει χαρακτηρίσει ο ειδικός, ο ανθοκόμος, ο επιστήμων στο συγκεκριμένο τομέα. Εργάτης ποιος είναι; Ποιος θεωρείται εργάτης;
Εδώ θα τα χαλάσουμε, μάλλον. Εργάτης είναι, λέω εγώ, όποιος εργάζεται. Όποιος έχει μ’ αυτόν ή τον άλλον τρόπο συμμετοχή στο ξεκίνημα και το τελείωμα ενός έργου. Ο κάθε εργαζόμενος, δηλαδή. Κι αυτός που κάνει τις βαρειές δουλειές κι εκείνος τις ελαφρές. Εκείνες που είναι πιο υπεύθυνες, και σίγουρα απαιτούν ιδιαίτερα προσόντα, και πνευματικά, από τον εργαζόμενο.
Επικρατεί η λαϊκίστικη, κοπής κομματικής, αντίληψη ότι το… προνόμιο του εργάτη ανήκει μονάχα σ’ εκείνους που συμμετέχουν παραγωγικά στο όποιο έργο με τον τίμιο ίδρωτα τους, τα φτωχά χέρια τους, τον αδικημένο πόνο τους. Πρόκειται για γνήσια ρατσιστική προσέγγιση. Εργάτης να θεωρείται μόνο ο αμειβόμενος με το μικρότερο μεροκάματο. Να μη μπαίνει στην κατηγορία του εργάτη ή του εργαζόμενου όποιος σχεδιάζει το έργο, το οργανώνει, το επιβλέπει κ.α. Τέλος πάντων, μια δουλειά δεν ξεκινάει κουτουρού μπουγάτσα, το συντονισμό της θέλει ακόμα και η στρωμένη δουλειά.
Ο διαχωρισμός, λοιπόν, του εργάτη, σε εργαζόμενο εργάτη και σε εργαζόμενο… μη εργάτη, γίνεται με κριτήρια παλαιοκομματικά, τα οποία μέχρι σήμερα ισχύουν. Αυτό δεν είναι απλά ρατσιστική συμπεριφορά, μάλιστα από πολιτικοποιημένους, τους αυτοαποκαλούμενους δημοκρατικούς και προοδευτικούς. Είναι καραμπινάτη φασιστική συμπεριφορά, αφού νταηλήκι δεν αναγνωρίζεται ως εργαζόμενος ο διευθυντής, ο τεχνοκράτης, ο επιστήμων. Όλοι αυτοί, όσοι ειδικοί στο άλφα και βήτα αντικείμενο, είναι επίσης υπάλληλοι. Έχουν την ίδια σχέση με την εργοδοσία, όπως όλοι οι εργαζόμενοι.
Αν, λοιπόν, εργάτες των απεργιών και του συνδικαλιστικού αγώνα είναι μόνο εκείνοι με το χαμηλό μεροκάματο, τότε ο εορτασμός της πρωτομαγιάς αποτελεί το θρίαμβο της αναξιοκρατίας. Την απαίτηση για αναξιοκρατία. Να μην αμείβονται οι εργαζόμενοι σύμφωνα με το βαθμό και την ποιότητα της συμβολής τους.
Διαβαστε ακομα: