Όταν χρησιμοποιείς εκφράσεις του τύπου «μαλάκας», «γαμιέται» κ.α. πρέπει να έχεις επίγνωση πότε τις λες, πως τις λες και σε ποιον τις λες. Διαφορετικά κινδυνεύεις να γίνεις καταγέλαστος. Απεναντίας, αν έχεις επίγνωση για το που, πως και πότε μιλάς με τέτοια… ελευθεριότητα, τότε μένεις στην ιστορία. Όπως ο διαβόητος για τη βωμολοχία του ήρωας του 1821 Γεώργιος Καραϊσκάκης.
Όταν το 1822 ο Χουρσίτ πασάς του παρήγγειλε από τη Λάρισα να δηλώσει υποταγή, ο Καραϊσκάκης δεν μάσησε τα λόγια του. Και στιχουργικά έδωσε την απάντηση: «Μου γράφεις ένα μπουγιουρντί, λέγεις να προσκυνήσω. Kι εγώ, πασά μου, ρώτησα τον πούτσο μου τον ίδιον, κι αυτός μου αποκρίθηκε να μη σε προσκυνήσω, κι αν έλθης κατ’ επάνω μου ευθύς να σε πολεμήσω».
Ο αητός της Ρούμελης κουβαλούσε πάντα μαζί του στις μάχες μία εκχριστιανισμένη Τουρκοπούλα ντυμένη ανδρικά. Την έλεγαν Μαριώ, αλλά την φωνάζανε «Ζαφείρη». «Ήταν στρογγυλοπρόσωπη, με μαύρα μάτια και μια κοτσίδα γύρω στο κόκκινο φέσι με τη γαλάζια φούντα» γράφει ο επιφανής λόγιος και ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης σε άρθρο του στην «Εστία» το 1917. «Φορούσε άσπρες μπαμπακερές κάλτσες, άσπρο φλοκωτό σακάκι, φουστανέλα και στο σελάχι δυο μπιστόλια και ένα γιαταγάνι και στο χέρι ένα ελαφρό ντουφέκι. Ο Καραϊσκάκης, αρρωστιάρης και μακριά από τους δικούς του, είχε ανάγκη από τη φροντίδα μιας γυναίκας».
Μια φορά που η καπετάνισσα, η σύζυγος ζήλεψε την παρουσία της Μαριώς στο πλάι του, ο Καραϊσκάκης στην προσπάθειά του να την ησυχάσει της λέει: «Έγνοια σου, μουρή, έχω και για σένα πούτσο. Μη μου χολιάζεις».
Και πόσα ακόμα μπορεί κανείς να αναφέρει για τον κορυφαίο Καραϊσκάκη, ο οποίος την πρώτη Απριλίου το 1824 δικάστηκε στο Αιτωλικό με την κατηγορία ότι ήλθε σε συνεννοήσεις με τους Τούρκους και σα σήμερα, μέρα της ονομαστικής γιορτής του, στις 23 Απριλίου, το 1827, σκοτώθηκε, τον σκότωσαν στο Κερατσίνι του Πειραιά. Έμαθε το θανατικό ο Κολοκοτρώνης και μια μέρα ολόκληρη έκλαιγε σαν παιδί.
Διαβαστε ακομα: