γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Όλοι γεννιόμαστε πλούσιοι. Επειδή η μόνη αληθινή μας περιουσία είναι ο χρόνος που μας αναλογεί πάνω στη γη. Μετρητά, μετοχές, ακίνητα, δεν αξίζουν τίποτα μπροστά στον επίγειο χρόνο. Ποιος πολυεκατομμυριούχος δεν θα έδινε όλο το έχει του για ακόμα λίγα χρόνια ζωής; Αλλά ο χρόνος ζωής δεν πωλείται, δεν μεταβιβάζεται, δεν κληρονομείται. Απλώς είναι ένας θησαυρός προορισμένος να ξοδευτεί από τον έχοντα.
Ο χρόνος μας είναι χρήμα που πάει σε ξένες τσέπες. Τον εξαργυρώνουμε για φράγκα δουλεύοντας οχτώ δέκα ώρες την ημέρα. Κι αν δεν είναι αρκετές δίνουμε απλόχερα και παραπάνω λες και μας περισσεύουν. Ποτέ δε θα μάθουμε πόσο πραγματικά αξίζει η ώρα μας. Γιατί δεν ξέρουμε πόσες ακόμα έχουμε.
Ο χρόνος είναι οιονεί πεπερασμένος. Η φορά του είναι μη αναστρέψιμη. Περνάει θέλουμε δεν θέλουμε. Κάθε μέρα που φεύγει χάνεται στο παρελθόν.
Είναι συναρπαστικό. Ο άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που έχει τη βασανιστική επίγνωση του χρόνου. Και καμία δυνατότητα να τον αλλάξει. Μόνο πώς θα τον διαθέσει. Όλοι διεκδικούν τον χρόνο μας. Φίλοι, συγγενείς, αγάπες, συνεργάτες, εργοδότες. Και κανείς δεν μας αναγνωρίζει το αναφαίρετο δικαίωμα στην τεμπελιά. Όμως καλύτερη ζωή σημαίνει περισσότερος ελεύθερος χρόνος.
Ουδείς σοβαρός άνθρωπος σπαταλάει τη ζωή του μόνο για να μαζέψει χρήμα. Να γίνει πλούσιος. Κατά παράδοξο τρόπο, πλούσιος στον σημερινό κόσμο είναι αυτός που ορίζει το 24ωρο του, όπως ο άεργος, ο μποέμ, ο ανέμελος καλλιτέχνης, ο ρέμπελος.
Η μόνη παραδεκτή συνταγή ευζωΐας είναι να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Και για να ανακαλύψουμε εγκαίρως τι είναι αυτό που θέλουμε, πρέπει να παρακάμψουμε τα στερεότυπα και τους κοινωνικούς μηχανισμούς χειραγώγησης. Όπως κι αν ξοδέψουμε τον χρόνο μας, δηλαδή τη ζωή μας, δεν υπάρχει περίπτωση στο φινάλε μας να μην το δαιμονίσουμε. Υπήρχαν και τόσα άλλα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει.
Διαβαστε ακομα: