γράφει ο διονύσης χαριτόπουλος
Tα δυτικά κράτη, από πολύ νωρίς, χώρισαν εκκλησία και κράτος. Ήταν μια επιβεβλημένη κίνηση αντίστασης στην επικυριαρχία του Πάπα μέσω των πιστών κάθε χώρας. Κι εδώ στην ουσία, Κράτος και Εκκλησία έχουν χωρίσει πλέον τα τσανάκια τους. Ο χωρισμός εν τοις πράγμασι έχει γίνει στα βασικά. Μένουν μόνο δυο τρία θεματάκια ακόμα προς επίλυση.
Άλλο ζήτημα που απαιτούμε τον χωρισμό και με σφραγίδα. Οι περισσότερες συνδέσεις Κράτους-Εκκλησίας που ακόμα υπάρχουν είναι εθιμοταξικού χαρακτήρα: Θεοφάνεια, Άγιο Φως, κλπ. Αυτές τις διατηρούν οι πολιτικάντες για μια ευσεβή εικόνα τους στο εκλογικό ποίμνιο.
Οι δυτικοί όμως έχουν χωρίσει και Κοινωνία με Κράτος. Εξίσου σοβαρό. Εκεί είναι αδιανόητο να πας σε μια δημοσία υπηρεσία να εξυπηρετηθείς κατά παρέκκλιση επειδή βρήκες κάποιον συγχωριανό σου. Εδώ οι πατριαρχικές δομές ισχύουν ακόμα. Για κάθε νέα κυβέρνηση που προκύπτει από τις εκλογές, το Κράτος λογίζεται ως λάφυρο της νίκης της. Μέσω του Κράτους θα εξυπηρετήσει με διορισμούς και ρουσφέτια την εκλογική της πελατεία. Και τους κρατικούς πόρους θα απομυζήσουν οι φίλα προσκείμενοι επιχειρηματίες.
Όπως αποδεικνύει αναλυτικά ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης, ένας σοβαρός λόγος της ελληνικής παρακμής είναι αυτός. Ο μη χωρισμός Κοινωνίας και Κράτους.
Δεν συγκροτήσαμε το ισχυρό Κράτος που οδηγεί αδέκαστο την Κοινωνία, χωρίς να αναμιγνύεται. Και τα μέλη της Κοινωνίας να μην έχουν καμία άλλη πρόσβαση στο Κράτος πέραν της νόμιμης. Να μην ισχύουν: κομματικές ταυτίσεις, συγγένειες, τοπικισμοί, γνωριμίες, αλληλοεξυπηρετήσεις και βέβαια χρηματισμοί. Αυτός ο χωρισμός είναι και ο πιο δύσκολος.
Διαβαστε ακομα: