Κοζάρω μία 28αρα στο διπλανό τραπέζι. Άσχημη. Μετά από λίγα λεπτά σηκώνεται όρθια και ενθουσιασμένη προχωρεί πέντε έξι μέτρα να υποδεχθεί μία συνομήλικη της. Ούτε το κορμί της, ούτε η περπατησιά της έχει κάτι να σε τραβήξει. Επιστρέφει στο τραπέζι του καφέ η άσχημη και ξεκουμπώνει πρώτα το πανωφόρι της και μετά δύο κουμπιά της μπλούζας της. Είμαι σχεδόν δίπλα της, κάθομαι στο ένα μέτρο της και αμέσως την ποθώ! Τι συνέβη;

Δεν βλέπω την ασχήμια της! Ξεχνώ το χωρίς θηλυκότητα κορμί της, το άγαρμπο βηματισμό της. Με κέρδισε το ζωηρό, το επιθετικό στήθος της. Με ερέθιζε η χαραμάδα ανάμεσα στα πεπόνια της. Την φαντασιωνόμουνα κιόλας στην αγκαλιά μου, να μπαίνω μέσα της, ξεχνώντας το ασέξουαλ πρόσωπο της.

Συμπέρασμα. Μία γυναίκα γίνεται γοητευτική, ερωτεύσιμη και χωρίς να είναι κορμάρα. Χωρίς να μοιάζει σε τοπ μόντελ. Αρκεί ένα «στοιχείο» του εαυτού της να λειτουργεί ως το όπλο της κι αυτό να προκαλεί θετικά συναισθήματα στον άνδρα.

Για παράδειγμα, τα μάτια. Σύμφωνοι, στη γυναίκα κράχτης είναι οι γάμπες, τα οπίσθια, η μέση, οι πλάτες, ο λαιμός, το στήθος βέβαια. Όλα αυτά ο άνδρας θέλει να τα πιάσει, να τα χαϊδέψει, να τα φιλήσει. Είναι και τα μάτια. Κάποια μάτια αιχμαλωτίζουν. Όχι ακριβώς με το χρώμα τους, με το σχήμα τους. Κάποια μάτια έχουν τη δύναμη να σε κάνουν να θέλεις τόσο πολύ μια γυναίκα. Όπως σε κάποια άλλη σε σκλαβώνει το χαμόγελό της. Σκέπτεσαι ότι αυτή η γυναίκα «κάτι» περισσότερο διαθέτει, κάτι άγνωστο, άπιαστο, απροσδιόριστο, και θα ήθελες να το γνωρίσεις, να το γευθείς. Άρα, να θες να έρθεις πολύ κοντά της.