Συνήθως ο φόνος θα προκύψει όταν ο ομοφυλόφιλος δεν δώσει τα λεφτά, όπως είχε υποσχεθεί σ’ εκείνον που ψάρεψε στο δρόμο. Για ποιον άλλο λόγο, παρά μόνο για τα φράγκα στις 97 από τις 100 περιπτώσεις, το ρεμάλι δέχεται να κάνει σέρβις στην ξετσίπωτη αδερφάρα. Στο δρόμο, λοιπόν, στο στέκι του ομοφυλόφιλου γίνεται πρώτα η συμφωνία.
Στη συνέχεια ο έτσι θα καταφύγει στο προσωπικό του χώρο με τον πεζοδρομιακό αγαπητικό. Ο ψωνίζων το ξέρει πως κινδυνεύει κάθε φορά που βγαίνει για ψωνιστήρι. Ο φόβος, όμως, δεν τον αποτρέπει, ακόμα και γριά να ‘ναι, πατσούρω αδερφή, δεν τον αφήνει το πνεύμα του, όχι τόσο η σάρκα του. Ο ομοφυλόφιλος που αναζητεί τον σεξουαλικό σύντροφο της μιας νύχτας, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται, είναι πολύ πιο προχωρημένο ερωτικό ζώο, πιο σωστά σεξουαλικό ζώο, σε σύγκριση με τον μη ομοφυλόφιλο, τον straight που λένε.
Το έργο στραβώνει είτε γιατί ο ψωνίζων θα ζητήσει σέρβις πέραν εκείνου που αρχικά είχε συμφωνηθεί, και στο τέλος θα αρνηθεί να ικανοποιήσει τις μεγαλύτερες οικονομικές απαιτήσεις του ψωνισμένου. Συμβαίνει και το άλλο. Ο ψωνισμένος ναι μεν κάνει παντελόνι όσα συμφώνησαν οι δυο τους, πριν καταλήξουν στο διαμέρισμα του ψωνιστή, αλλά όταν διαπιστώνει πως «έφτιαξε» έναν πούστη παραλή, ζητάει κι άλλα χρήματα. Ο ψωνιστής αρνείται, ο ψωνιζόμενος ζορίζει την κατάσταση, ”που τα έχεις κρυμμένα, μωρή αδελφή… ” και επέρχεται το μοιραίο ανάμεσα σε δυο άνδρες, από τους οποίους ο ένας νοιώθει συχασιά για τον άλλον.
Ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος ομοφυλόφιλος είναι, στην Ελλάδα και έξω, που έχει τέτοιο τέλος.
Διαβαστε ακομα: