Παλιά, στα χασάπικα υπήρχε μια ταμπελίτσα που έγραφε «Ο κυμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου». Και «εκόπτετο» πράγματι. Ο πελάτης ήλεγχε τη διαδικασία, από την αρχή ως το τέλος. Έτσι, ο χασάπης δεν μπορούσε να κάνει «λαδιά». Μάλιστα, η θεία μου η Ευτέρπη, που παρακολουθούσε άγρυπνη, πάνω από την κρεατομηχανή, τι γίνεται, τον έβαζε και της έκοβε τον κυμά τρεις φορές, το λιγότερο.
Στο μπαρμπούτι, «ο κυμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου». Πιάνεις τα ζάρια, τα ρίχνεις, φέρνεις 6-5, βλέπουν όλοι τη ζαριά κι εσύ παίρνεις το παραδάκι. Που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι. Δεν υπάρχουν γραμμάτια και επιταγές, εκεί. Το παιχνίδι είναι καθαρό. Εν τη παλάμη, όλα.
Ωστόσο, το μπαρμπούτι απαγορεύεται. Όχι για λόγους προστασίας του… καταναλωτή! Αλλά για λόγους γκανιότας. Από τα καζίνα, τις λέσχες κ.λπ. το κράτος εισπράττει τον φόρο του. Ενώ από το μπαρμπούτι τον φόρο τον εισπράττει ο καφετζής ή ο τύπος που διαθέτει το δωμάτιο με τις τρεις εξόδους και τα γνήσια ζάρια, για το «κόλπο».
Διαβαστε ακομα: