Κάποτε, πριν την εποχή του διαδιχτύου, για κάποιους ήτανε το μαρτύριο οι ευχετήριες κάρτες, τέτοιες μέρες. Λες και ήντουσαν τεμπέληδες, άλλη δουλειά δεν είχαν και πλακωνόντουσαν να γράφουν κάρτες, ανούσιες, στεγνές ευχές, όλες τυπικούρες.

Ένας δικός μου, της σειράς μου, θυμάμαι μου έλεγε: ”Μου την σπάνε οι άγιες ημέρες, αρρωσταίνω όσο πλησιάζουμε στα Χριστούγεννα και την πρωτοχρονιά. Ένα νταβαντούρι που δεν το καταλαβαίνω. Ευχές, δώρα, αργίες και τα λοιπά”.

Γιατί αυτό το σπάσιμο; Συμβαίνει στους πολύ γνήσιους, τους πολύ αληθινούς ανθρώπους. Επειδή δεν δέχονται την κοινωνική υποκρισία, ακόμα και από άτομα με καλές προθέσεις. Σκάρτος, σου λένε είναι ο άνθρωπος, στην πραγματικότητα δεν του καίγεται καρφί για τον άλλονα και τούτες τις μέρες τις γιορτινές, τις δήθεν ξεχωριστές, τους βγαίνει ένας ανεξήγητος ανθρωπισμός, κοινωνισμός.