Μοιάζει ούφο λέω, γιατί όχι, εκείνος που μπαίνει στον γεμάτο αγκάθια κόσμο του τζόγου και δεν γνωρίζει βαθειά μέσα σου ότι η απόφασή του, μάλλον η αφέλεια του ή η παρόρμηση του δεν έχει διαφορά από την εξόρμηση στην εθνική οδό για extreme οδήγηση κόντρα στα Ι.Χ. του αντίθετου ρεύματος.
Στάνταρ μπετόν! Σε μια τέτοια απόπειρα, πολύ πριν καλύψει απόσταση ολίγων μέτρων, θα τσακιστεί στην εθνική οδό. Θα τον βγάλουν κομμάτια μπριτζόλες από το αυτοκίνητό, ακόμα κι αν δεν είχε γκαζώσει υπερβολική ταχύτητα.
Οπότε, τι μου λες; Να κάτσω στην απ’ έξω. Να μην παίξω. Να μπανίζω το παιχνίδι των αλλωνών. Να ποντάρω με τη φαντασία μου.
Τίποτα δεν σου λέω. Γιατί να σου πω! Αν δεν καταλαβαίνεις ότι τζόγος σημαίνει μετωπική σύγκρουση. Οπότε επιλέγεις εσύ. Κάνεις την πλάκα σου. Το παίζεις τουρίστας. Μία στις τόσες. Θα μου πεις, και συμφωνώ, ότι έτσι δεν έχει νόημα. Απελευθερωμένος από τον πυρετό, από την τύφλα του παθιασμένου τζόγου, δεν παίρνει τη δόση του ο αλκοολικός. Είναι έξω από τη μαγεία του τζόγου. Κατανοητό.
Διαλέγεις και παίρνεις. Ή παίζεις ξενέρωτα ή παραδίδεσαι στο κάλεσμα των αγνώστων και μυστηριακών δυνάμεων και γίνεσαι συνδρομητής του τζόγου. Πελάτης κανονικός. Πρεζάκιας.
Μόνον εκείνος που έχει επαφές με τον τζόγο, όμως δεν είναι θύμα του, χαμένος κι αυτός, στο μείον κι αυτός, όμως καταλαβαίνει πόσο καυτή είναι η φλόγα πριν καν την πλησιάσει.
Τέλος πάντων, για κάποιους ο τζόγος έχει αξία και μεγαλείο όταν τον αντιμετωπίζουν αληθινά ως ακραία, γιατί όχι και απαγορευτικά, επικίνδυνο αντίπαλο. Ψύχρα και υπολογιστικά. Και από την άλλη ζυγίζουν τον εαυτό τους στο κατά πόσο ελέγχεται η αυτοπειθαρχία τους. Και η αντοχή τους στην ήττα, στην απώλεια χρημάτων.
Διαβαστε ακομα:
ΦΤΟΥ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΔΕΝ ΞΕΚΙΝΑΣ ΧΑΜΕΝΟΣ…
