Στα εβραϊκά Ταλμούδ διαβάζεις: «Τα μικρά χείλη του αιδοίου είναι η πόρτα. Τα μεγάλα χείλη είναι τα σκαλοπάτια. Και η κλειτορίδα είναι το κλειδί». Υπάρχει μία τεράστια παρεξήγηση. Σήμερα νομίζουμε ότι όλα λέγονται και όλα επιτρέπονται, αλλά στην πραγματικότητα επικρατεί βαθύ σκότος.
Τα είπαν όλα, τα φώτισαν όλα οι ψαγμένοι των αρχαίων λαών, όχι μόνον για το πέος, το αιδοίο κι άλλα… ανήθικα που η σημερινή επικυρίαρχη θρησκεία, ο χριστιανισμός, τα αντιμετώπισε ως ταμπού.
Τι κάνανε οι χριστιάνοι στα αγάλματα των αρχαίων Ελλήνων, ενός λαού που λάτρεψε το γυμνό σώμα. Κατέστρεφαν τα γεννητικά όργανα του άνδρα. Το άλλο; Γιατί στα ρούχα της αρχαίας Ελλάδος επικρατούσε το λευκό χρώμα, ενώ ο χριστιανισμός επισημοποίησε, ύμνησε το μαύρο. Μην πάμε αλλού την κουβέντα, όμως.
Τη σοφία όλη του κόσμου διαβάζεις στα Ταλμούδ της εβραιοσύνης. Μετά το μεσαίωνα, από την Αναγέννηση πλέον οι ποιητές και συγγραφείς άρχισαν να προσεγγίσουν λογοτεχνικά και χωρίς ντροπή το ανδρικό μόριο και τον γυναικείο βωμό, όπου σ’ αυτό καίει το θυμίαμά του ο αρσενικός. «Φτερά» π.χ. είπαν τα χείλη του αιδοίου, και τα μεγάλα και τα μικρά.
Επιστρέφουμε στην κλασική αρχαιότητα. Φοβερά πράγματα. Την εικόνα της κλειτορίδας οι Έλληνες βλέπανε μέσα στον καρπό της μυρτιάς, το αφιερωμένο στην Αφροδίτη φυτό. Γι’ αυτό και το αιδοίο αποκαλείται «Ναός της Αφροδίτης». Και «Όρος της Αφροδίτης» το τριχωτό μέρος του εφηβαίου.
Το τελευταίο. Από την ερωτική ποίηση όλων σχεδόν των παλιών λαών δεν απουσιάζει το ρόδι. Γιατί; Με το ρόδο, το χρώμα του οποίου πλησιάζει το χρώμα του αιδοίου, φαντασιωνόντουσαν τα μικρά και τα μεγάλα χείλη.
Διαβαστε ακομα: