Φοβερό. Μόλις ξημερώνει ένα πράμα σκέπτεται. Πότε θα βραδιάσει. Πότε θα πέσει ο ήλιος. Και ο τζογαδόρος δυσφορεί που ο ήλιος τον πάει κόντρα, αργεί να πάρει την κατηφόρα. Μέχρι που υποπτεύεται, ότι τον πάει κόντρα, τον… καθυστερεί ο ήλιος.
Θυμάμαι εποχές που το καζίνο ήταν ένα, το κρατικό στην Πάρνηθα, κι άνοιγε τις πόρτες κατά τις οκτώ το βράδυ. Φοβερά πράγματα. Οι εξαρτημένοι μόνον που δεν έσπαγαν την πόρτα του ξενοδοχείου. Όπως το λέω! Βιαζόντουσαν. Να τρέξουν γρήγορα να πάρουν θέση στην ρουλέτα. Να τα ακουμπήσουν.
Το καζίνο. Η λατρεμένη ατμόσφαιρα του ρουλετάκια. Να βρίσκεται με τις πόρνες τις μπίλιες να γυρίζουν στα πράσινα τραπέζια, το καλύτερο τους.
Πυρετός πιάνει τον παίκτη με το που μπαίνει στη σάλα. Στο γήπεδο με τις ρουλέτες. Στο φόρτε της βαράει η καρδιά. Αν ήταν γυναίκα στο κρεβάτι ο παίκτης θα είχε αλλεπάλληλους οργασμούς. Δεν είμαι υπερβολικός. Λες και με το που θα καθότανε απέναντι από τον κρουπιέρη θα του χαρίζανε πεντοχίλιαρα.
Κι είπαμε. Με το που ξυπνάει το πρωί αυτό σκέπτεται. Πότε θα πέσει η νύχτα να τρέξει στο βουνό. Κι όταν έκλεινε το καζίνο, γιατί πριν στηθούν τα ιδιωτικά καζίνα στις δυο τη νύχτα έκλεινε το μαγαζί, εκείνο που τον έτρωγε ήταν πότε θα ξημερώσει η άλλη μέρα, για να… ξαναβραδιάσει.
Τι λέμε; Το δαιμονικό συναίσθημα καταλαμβάνει τον τζογαδόρο πριν, παρακαλώ, πριν αρχίσει το παιχνίδι. Αυτό λέμε. Λειτουργεί ο μαγνητισμός, ο τζόγος τραβάει τον παίκτη κι αυτός σπρώχνει το Είναι του στο καλύτερο… κρεβάτι, στο πρώτο γήπεδο, αυτό του τζόγου.
Διαβαστε ακομα: