Έχω απέναντί μου τον παίκτη και να η… έκπληξη! Έχει περάσει ένα τέταρτο και δεν έχει φουμάρει. Κι όμως, ξέρω πολύ καλά ότι ο τύπος είναι καπνιστής.
– Καπνιστής είμαι, αλλά και πάνω απ’ όλα τζογαδόρος… , μου λέει με νόημα.
Τι σημαίνει αυτό…, τον ξαναρωτάω.
– Δεν είσαι τζογαδόρος χωρίς αυτοπειθαρχία…, μου απαντάει με φευγαλέο χαμόγελο περηφάνιας. Κι αμέσως προσθέτει:
”Για τρεις μήνες το ‘χω κομμένο το τσιγάρο. Μαχαίρι. Δεν το βάζω στο στόμα μου. Oπως κατά καιρούς δοκιμάζω πάλι τον εαυτό μου κόβοντας άλλοτε τον καφέ, το κρέας, για κάποιο διάστημα”.
«Κόβεις και τον τζόγο;… », τον ρωτάω με ενδιαφέρον.
– Βεβαίως. Για λίγες εβδομάδες! Έχω τη δύναμη να το κάνω. Και νοιώθω μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ όση όταν παίζω, όταν δεν στερούμαι το παιχνίδι. Επειδή εγώ είμαι εκείνος που αποφασίζει, όχι το τσιγάρο, όχι ο τζόγος.
Τελικά, με μια φράση το νόημα της δικής μου κουβέντας στον τζογαδόρο. Καλός ο τζόγος, σε εξιτάρει, σε απογειώνει, ξεφεύγεις, σε στέλνει σ’ άλλον κόσμο, όμως η μαγκιά είναι να είσαι σε θέση να κάνεις ημιανάπαυση. Να κάνεις διακοπές, να αποφασίζεις ένα brake,να το πω ελληνικά, να φρενάρεις. Το λες και break, μια παύση, μια διακοπή ολίγων ημερών. Έτσι, να αποδείξεις στον ίδιο εαυτό, πως είσαι σε θέση να ελέγχεις τις ορμές σου. Πως είσαι εσύ πάνω και από τον εθισμό σου.
Διαβαστε ακομα: