Έλειπε από το τραπέζι και κάθισα να την περιμένω. Ήπια το υπόλοιπο που υπήρχε στο μπουκάλι και παρήγγειλα στον σερβιτόρο ένα καινούργιο. Τα κυρίως πιάτα είχαν ήδη σερβιριστεί και παρέμεναν σκεπασμένα με τα μεταλλικά καλύμματα.
Όλα τα καλά του κόσμου βρίσκονταν εδώ, η μόνη που απουσίαζε ήταν η γυναίκα μου. Ξεσκέπασα το πιάτο της και αντίκρισα το μισοψημένο τιμπόν στέικ που με τόση χαρά είχε παραγγείλει, να παγώνει και να συρρικνώνεται. Όσο το έβλεπα τόσο νόμιζα πως αντίκριζα μπρος στα μάτια μου αφάγωτη και κρύα την καρδιά μου.
Δυο μήνες τώρα κερδίζω συνέχεια. Πολλοί με ρωτούν γιατί, αφού έχω τόσα λεφτά, δεν πάω κάπου να ξεκουραστώ και να γιορτάσω. Δεν ξέρω γιατί. Ή, μάλλον ξέρω, αλλά δεν το ομολογώ.
[Το κείμενο αυτό είναι το φινάλε ενός διηγήματος – ξόρκι για την απόφαση να ξεκόψει από τα ”τυχερά παιχνίδια” ένας τζογαδόρος. Το έγραψε ο βραβευμένος συγγραφέας Αντώνης Σουρούνης, που υπήρξε επαγγελματίας παίκτης στα καζίνα της Γερμανίας. Ο Σουρούνης γεννήθηκε το 1942 στη Θεσσαλονίκη και πέθανε το 2016, σα σήμερα 5 Οκτωβρίου.]
Διαβαστε ακομα: