Σε τι υπερέχει το ζώο από τον άνθρωπο είναι το ερώτημα, κάθε άλλο παρά ρητορικόν, φιλολογικόν, ακαδημαϊκόν. Μιλάμε για τζόγο και τα λόγια δεν είναι του αέρα.
Χάνω είναι ένα ύπουλο πράμα που σε σκάβει ψυχολογικά, σου αλλοτριώνει τον χαρακτήρα, τον ψυχισμό σου. Δεν είναι μόνον τα φράγκα που χάνεις, είναι ότι κτίζεται υπόγεια μέσα σου μια συνειδητή ή ασυνείδητη ηττοπάθεια.
Αρχίζει το τσιγάρο εντελώς ανύποπτα ο άκαπνος, μακριά από κάθε σκέψη ότι μπαίνει σε σκοτεινό τούνελ με περιορισμένη κάποια διαφυγή, μια έξοδο σωτηρίας. Το ίδιο και ο τζογαδόρος. Εύκολα μπαίνεις, δύσκολα βγαίνεις. Ξέρω ανθρώπους που ορκίστηκαν, που πέταξαν τα πακέτα από το παράθυρο, ότι δεν θα ξαναβάλουν τσιγάρο στο στόμα. Δύσκολο. Είναι απόφαση υπεράνω της προσωπικής επιθυμίας. Μιλάει το αίμα, ο οργανισμός θέλει τις δόσεις του σε καπνό.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον τζόγο. Στην εθιστική ”δυναμική”, στην εθιστική αρρώστια του τζογαδόρου θεμελιώνεται το παγκόσμιο καθεστώς των λεγομένων τυχερών παιχνιδιών. Θυμάμαι πριν από 20 χρόνια ένας 52χρονος μανιώδης χαρτοπαίκτης στο Χονγκ Κονγκ, στην απελπισία του να καταπολεμήσει το αλκοολίκι του, έκοψε δυο δάκτυλα του αριστερού χεριού. Να αυτοτιμωρηθεί, λίγο μετά τη χασούρα 25.000 δολαρίων σε μια μόνο παρτίδα.
Έγινε προσπάθεια μετά να του κολλήσουν τα δυο κομμένα δάκτυλα, το δείκτη και το μεσαίο. Αν το κατάφερναν οι γιατροί το πιθανότερο είναι ότι το χαρτόμουτρο θα ξανακαθόταν σε καρέ.
Διαβαστε ακομα: