Μπαίνεις, λοιπόν, στο ναό, στον κάθε ναό του τζόγου, και χρήσιμο είναι να κόβεις φάτσες. Στο μουλωχτό. Και μακριά από το γήπεδο του τζόγου, στη ζωή σου, στο όποιο νταραβερι σου με ανθρώπους, επιβάλλεται να πορεύεσαι με μάτι γαρίδα. Μη ξεφεύγουμε.
Στο παιχνίδι επάνω βλέπεις την αδυναμία του τζογαδόρου. Τα μείον του. ”Ομοιοπαθής” ο κύριος, αλλά καμία σχέση με σένα που περνιέσαι σοβαρός, μετριοπαθής, αυτοελεγχόμενος, εγκρατής. Είναι αναγκαίο, επιβάλλεται να κάνεις την κριτική σου στους δίπλα και τους παραδίπλα, είτε παίζουν στο ίδιο τραπέζι με σένα, είτε όχι.
Από τη δουλειά σου κερδίζεις εκατό φράγκα, για παράδειγμα. Δεν θα παίζεις περισσότερα από πενήντα. Και αφού το επάγγελμα σου σε ζει, διαθέτεις τα 40 για πάρτη σου και τη οικογένειά σου,. Όπως στο λέω. Παίζεις λιγότερα και από το περίσσευμα σου κάθε μήνα.
Ποτέ δεν ξοδεύουμε για τούτο και για κείνο το 100% των εσόδων μας. Ποτέ. Πολύ περισσότερο για τον τζόγο. Τουλάχιστον ένα 10% από τα στάνταρ έσοδα το κρατάμε στην καβάτζα. Μήπως μας χρειαστεί. Μήπως βρεθούμε στην ανάγκη. Και για να παίζεις, ξεχνάς το όποιο πακέτο έχεις στην άκρη.
Ωραίος ο τζόγος. Προσωπική ”επιτυχία” να παίζεις και να χάνεις τα λεφτά σου. ”Επιτυχία” από την άποψη ότι και να χάνεις δεν εκτροχιάζεται η προσωπική σου ζωή. Βγάζεις λεφτά, χάνεις στο κουμάρι, αλλά δεν μένεις ρέστος. Αυτή είναι η δύναμη του τζογαδόρου. Δεν επιτρέπει στον τζόγο και στην… τύχη να τον φέρνει από κάτω.
Διαβαστε ακομα: