Ας με χαρακτηρίσουν ρατσιστή και φασίστα και ό,τι άλλο κουφό της εποχής μας. Θα το πω. Αισθάνομαι άσχημα, και για να είμαι συγκεκριμένος, νοιώθω ανασφαλής, όταν στην αστυνομία μου, στη δική μου αστυνομία, συμπεριφέρονται ολότελα υποτιμητικά οι ξένοι κακοποιοί.
Αλβανοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Αφγανοί, κι άλλοι από αραβοασιάτικο μπέρδεμα αντιμετωπίζουν την ελληνική αστυνομία με τέτοιο τρόπο λες και δεν την υπολογίζουν. Την γράφουν στα ίσα. Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Προσωπικά αισθάνομαι και μειωμένος, όταν την αστυνομία που την πληρώνω δεν την υπολογίζει η γυφτιά από άλλες χώρες, από άλλες ηπείρους.
”Σταμάτα!”, τον προστάζει ο Έλληνας μπάτσος κι αυτός που έχει πάρει πρέφα τι σόι πράμα είναι η Ελλάδα, δεν σταματάει. Κι αν επιμείνει ο αστυνομικός, το αλλοδαπό ρεμάλι δεν το έχει σε τίποτα να τραβήξει το κουμπούρι και να βαρέσει.
Σε σοβαρή χώρα, σε σοβαρή κοινωνία, δηλαδή εκεί όπου οι πολίτες σέβονται την αστυνομία, εννοώ την θέλουν, την έχουν ανάγκη, θεωρείται μέγιστο αμάρτημα να τα βάλει κάποιος με μπάτσο. Αυτός που θα εναντιωθεί στο όργανο της τάξεως την πούτσισε. Και το σκυλομετανοιώνει σ’ όλη του τη ζωή. Στην Ελλάδα γιατί να φοβάται τον ένστολο αστυνομικό το αλλοδαπό πρεζόνι, όταν έχει πάρει πρέφα – και μέσα στη φυλακή, και έξω – ότι ο ίδιος ο μπάτσος συνειδητά γνωρίζει πως και το κράτος και οι πολίτες δεν τον αντιμετωπίζουν όπως αρμόζει.
Αυτή είναι η αλήθεια. Ο μέσος Έλληνας μεταπολεμικά μεγάλωσε και ανατράφηκε κοινωνικά και πολιτικά με κουλτούρα εχθρική απέναντι στη στολή. Να, γιατί και οι αλλοδαποί μικροκακοποιοί, αυτοί της Γ’ και της Δ’ εθνικής, τους έχουν για πλάκα τους Έλληνες αστυνομικούς.
Διαβαστε ακομα: